'Sterrenbeelden zijn niet meer dan amusant gespreksvoer en een handig excuus voor mijn emotionele instabiliteit.'
COLUMN: ‘Toen onze gids zich voorstelde als bostherapeut, wist ik al hoe laat het was...’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Mijn grootvader was helderziende. Je hoeft dat niet te geloven, maar het staat te lezen op een poster in ons tuinhuis, dus het is zo. Zijn artiestennaam was Professor Wings. Dat klonk beter dan Karel Vleugels. Met zijn Grote Show der 1.000 Mysteries trok hij na de oorlog van dorp tot dorp, gewapend met pendel en wichelroede.
Decennia na zijn dood stonden er nog mensen voor de deur van mijn ouderlijk huis die hoopvol naar de toverdokter vroegen. Niet zo lang geleden kwam mijn moeder aan zijn graf een bejaard koppel tegen. Ze hadden bloemen bij zich en vertelden dat meneer doktoor hen ooit geholpen had. Het echtpaar kon geen kinderen krijgen, maar na een wonderbaarlijke handoplegging ging hun wens tóch in vervulling. Ook dat hoef je niet te geloven.
Een oude kennis van mijn grootvader zei eens dat ik zijn gave geërfd had. Hij las dat in mijn ogen. Sindsdien wacht ik op de manifestatie van een zesde zintuig alsof het een toelatingsbrief tot Zweinstein betreft. Helaas. Ik bezit werkelijk geen greintje spiritualiteit. Karma, chakra’s, kristallen en maanstanden maken geen enkele indruk op mij. Sterrenbeelden zijn niet meer dan amusant gespreksvoer en een handig excuus voor mijn emotionele instabiliteit. Typisch Kreeften!
Het zou niet zomaar een ommetje worden, oh nee: een heuse bewustwording! ‘Sluit je ogen’, zo stak hij van wal.
Recent werd mijn gebrek aan onaardse overtuiging nog maar eens duidelijk. Bij wijze van verantwoorde gezinsactiviteit maakten mijn familie en ik op vakantie een begeleide natuurwandeling. Frisse lucht en dierenweetjes, gezellig! Toen de gids zichzelf voorstelde als ‘bostherapeut’, wist ik al hoe laat het was. Het zou niet zomaar een ommetje worden, oh nee: een heuse bewustwording! ‘Sluit je ogen’, zo stak hij van wal. ‘Word één met je omgeving. Voel de wind door je haren, luister naar het geklater van de rivier, ruik het aroma van bloemen en gras.’
Al wat ik hoorde en rook, was het gezoem van honderd insecten en de geruststellende geur van DEET. Na een eindeloze excursie waarbij we takjes mochten verzamelen – ‘giften van Moeder Natuur’ – en ons ‘natuurlijk kompas’ moesten volgen, eindigden we bij een hutje waar wonder boven wonder een ukelele rondslingerde. Onze gids bracht een valse versie van ‘Let It Be’ ten berde, terwijl wij probeerden onze lach in te houden. Moest mijn grootvader nog geleefd hebben, dan had hij ons kunnen waarschuwen voor deze kwakzalver. Zelf ben ik nog steeds geen clairvoyant, maar de eerstvolgende die de wereld denkt te verbeteren met bullshit en een Beatles-cover, stuur ik met een wichelroede wandelen.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
