COLUMN: ‘Alleen brute eerlijkheid kan onze mentale gezondheid nog redden’

Writer’s block

‘Heb jij nog inspiratie? Ik weet écht niet meer waarover ik het nog kan hebben.’ Tijdens mijn laatste fysieke meeting voor de nieuwe lockdown pingpongden hoofdredactrice Eva en ik, elk aan onze kant van een gigantische vergadertafel, over het gebrek aan interessante onderwerpen. Wie net als wij wekelijks een edito of column te vullen heeft, zit gegarandeerd met een writer’s block, en dat wordt er in de komende weken niet beter op. Thuis maak ik nu eenmaal bitter weinig mee. Alleen het gerinkel van de deurbel – een pakje! – zorgt nog voor enige spanning. Over de coronacrisis is alles ondertussen gezegd en geschreven.

In de eerste helft van dit vervloekte jaar wijdde ik hele pagina’s aan thuiswerken, online shoppen, lockdownlessen, quarantainehobby’s, bubbels en e-pero’s. Daarna volgden artikels over trouwen in tijden van corona, daten in tijden van corona, reizen in tijden van corona, sporten in tijden van corona, en ga zo maar door. Nu zijn we terug bij af. Het land gaat op slot, voor de tweede keer. Waarover kan ik in hemelsnaam nog schrijven? De zoveelste Netflixserie die ik gebinged heb of de zoveelste gezichtscrème die ik uitprobeer om van die verdomde maskne af te raken?

We denderen aan een rotvaart naar beneden en mogen niet eens roepen van achter ons mondmasker.

Het leven in isolatie is saai en uitzichtloos. In maart hadden we nog enig perspectief: save our summer, klonk het toen. Even doorbijten en straks de vruchten plukken. Ondertussen weten we dat dat virus voorlopig nergens naartoe gaat. We verliezen massaal de moed en hoop. De pandemie stuurt ons op een emotionele rollercoaster: na elke trage klim en korte piek volgt een plotselinge daling. We denderen aan een rotvaart naar beneden en mogen niet eens roepen van achter ons mondmasker. Dat laatste is geen metafoor, trouwens: toen de pretparken in Japan weer openden, werd er een schreeuwverbod voor achtbanen afgekondigd.

Toch vind ik dat we net dát vaker moeten doen: eens goed tieren, brullen, gillen. Voor een eeuwige optimist en relativist als ik is dat niet makkelijk. Liever doe ik alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Het valt wel mee, zeg ik dan tegen mezelf. Het komt wel goed! Maar het valt niet mee en het komt niet meteen goed. Het is, met andere woorden, zwaar kut. Dat luidkeels zeggen lucht op. Eens goed zagen kan deugd doen. Zo krijg je die negativiteit uit je systeem. Doe dat het liefst in bijzijn van mensen die je kennen, niet tijdens een sollicitatie of Tinderdate. Misschien moeten we voortaan elke Zoomsessie starten met een klaagzang: één minuut waarin we zonder gêne kunnen zeuren, om daarna over te gaan tot de orde van de dag. Dood aan de goednieuwsshow! Alleen brute eerlijkheid kan onze mentale gezondheid nog redden.

Bij Flair proberen we het goede voorbeeld te geven. Onder de hashtag #allesokedaar roepen we op om die vraag wat vaker aan elkaar, maar ook aan onszelf te stellen. ‘Hou het veilig. And check on your friends’, schreef Eva eerder in haar edito. Ik sluit me daarbij aan. Samen komen we door dit kutjaar heen, door deze rollercoaster, door dit gebrek aan perspectief, energie en inspiratie. Besef dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Durf hulp te zoeken als het moeilijk gaat of een hand te reiken als de ander daar nood aan heeft. Bekijk de dingen dag per dag en stap voor stap. Of in mijn geval: column per column.

Meer columns van Catherine: 

• ‘”Squeeze the butt cheeks. Squeeeze!” spoort Pamela me aan’
• ‘Maandagochtend. Ik word wakker met een kriebel in de keel en een gevoel van naderend onheil.’
• ‘Gecancelde plannen zijn de beste plannen, zeker in dit seizoen vol verval en melancholie’