COLUMN: ‘Mijn collega-moderedactrices hadden de kunst van het partycrashen geperfectioneerd’

Prada or nada

Zelfs binnen de ongenaakbare modewereld geldt Milaan Fashion Week als het toppunt van exclusiviteit. De designerlabels die er hun ontwerpen tonen zijn wereldvermaard – Gucci! Prada! Marni! – en de invitaties voor hun shows even gegeerd als een Bottega Veneta-pouch. Zo merkte ik al op het vliegtuig naar Milaan Linate. Ik was last minute uitgenodigd door een sympathiek Italiaans merk om hun najaarscollectie te komen ontdekken, maar maakte me verder geen illusies. De kans dat Alessandro, Miuccia en Francesco een front row-zitje voor me bewaard hadden, leek eerder klein.

Mijn medejournalisten, stuk voor stuk Fashion Week-habitués, legden zich echter minder snel bij de feiten neer. ‘Heb jij Prada?’ vroeg de een radeloos aan de ander. ‘Je zou toch denken dat er dit seizoen plaatsen over zijn met dat coronavirus!’ In afwezigheid van het voltallige Chinese perskorps lieten de grote Milanese modehuizen hun stoeltjes nog liever leeg dan ze te vullen met onbekende Belgische moderedactrices. Ouch. Gelukkig zijn wij vindingrijk.

De collega’s die mij onder hun vleugels namen, hadden gedurende hun carrière de kunst van het partycrashen geperfectioneerd. Dé manier om ongevraagd een defilé binnen te glippen? De truc met de invites. Journalist A geeft zijn/haar papieren uitnodiging door aan journalist B en laat aan de ingang simpelweg een paspoort zien aan het nietsvermoedende pr-meisje dat de gastenlijst beheert. Journalist B loopt ondertussen achteloos voorbij met het geleende kartonnetje onder de arm. Twee voor de prijs van één.

Een showroom binnenglippen is nog makkelijker. Een zelfverzekerde houding en een visitekaartje volstaan om de persoon met de iPad om de tuin te leiden. Raak je écht niet binnen? Dan kan je nog altijd valsspelen. Zo pikten twee niet nader genoemde fashionista’s slinks de uitnodigingen in van een Franstalige hoofdredactrice die thuisgebleven was. Prada, bingo!

Na de imposante presentatie van skimerk Moncler, waarvoor ik via een bevriende make-upartiest een backstagepasje had weten te scoren, vroegen diezelfde dames of ik mijn foto’s van de collectie even kon AirDroppen. Die avond zag ik mijn content opduiken in de Instagram Stories van verschillende Vlaamse modebladen. Noem het boerenbedrog, schone schijn of een slimme zet. Voor wat hoort immers wat, ook in de modewereld, dus wist ik in ruil voor mijn iPhonekiekjes een kaartje voor het defilé van Max Mara te verzilveren.

Daags nadien zwaaide ik vrolijk met een valse invite en huppelde zo probleemloos het Palazzo del Senato binnen. Vanuit de standing room – staplaatsen voor het modeplebs – tuurde ik rond door de zaal, tot ik de rechtmatige eigenaar van de uitnodiging vanop de eerste rij naar me zag knipogen. Wij Belgische moderedactrices zijn niet alleen vindingrijk, maar ook erg solidair.

Meer columns van Catherine:

• ‘Elk jaar volg ik 30 dagen lang een crashdieet dat ik vervolgens eigenhandig naar de kl*ten help’
• ‘Met het schaamrood op de wangen vroeg ik om een grotere maat. ‘Dat wás de grootste maat’, luidde het antwoord’
• ‘Een badkamer kan je makkelijk uitbreken en een nieuwe vloer leggen… hoe moeilijk kan dat zijn?’