'Soms matchte ze zelfs haar eigen look aan die van ons. Drie mini-Oilily-bloemenprints + één volwassen versie.'
COLUMN: ‘Mocht Instagram toen al bestaan hebben, dan was mijn ma wild gegaan als momfluencer’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Toen ik klein was, kleedde mijn moeder m’n zussen en mij steevast in identieke outfits. Drie beige debardeurs, drie Pocahontas-jurkjes, drie gestreepte gevangenispakjes, en ga zo nog maar even door. Naar eigen zeggen vond ze ons op die manier makkelijk terug als er weer eens eentje verloren liep, maar de échte reden is natuurlijk dat het er verdraaid schattig uitzag.
Soms deed ze er nog een schepje bovenop en matchte ze haar eigen look aan die van ons. Drie mini-Oilily-bloemenprints + één volwassen versie. Mocht Instagram in die tijd al bestaan hebben, dan was mijn ma sowieso wild gegaan als momfluencer. Aanvankelijk was ik wel te vinden voor de invoering van een familie-uniform. Al mijn jeugdidolen droegen namelijk bij elkaar passende kledij. Van de Powerpuff Girls tot de Japanse schoolmeisjes slash senshi uit ‘Sailor Moon’. Meisjes in matching outfits hadden iets magisch. Je zag meteen dat ze samenhoorden én kon je makkelijk als hen verkleden door simpelweg een kleur te claimen. Dat verkleinde de kans op drama. Als er slechts één vrouw meedeed, kwam er alsnog ruzie van. Zie: de roze Power Ranger.
In mijn pubertijd droeg ik tenues die je, euh... speciaal zou kunnen noemen. Werkelijk níémand wilde z’n outfit nog aan de mijne matchen, en dat vond ik best.
Naarmate ik ouder werd, wilde ik niets liever dan mijn eigen kleren kiezen – zo gaat dat met pubers. Mijn ma borg bedroefd haar Oilily-jurken op en ik weigerde nog hetzelfde als mijn zussen te dragen. Vandaar dat Wereldoorlog III uitbrak telkens als de middelste weer eens iets uit mijn kast ‘geleend’ had. Als buitenbeentje met een aversie voor eenheidsworst zette ik me krampachtig af tegen elke gangbare tendens. Ik droeg in die tijd tenues die je, euh... speciaal zou kunnen noemen. Een gebloemde zwangerschapsjurk, een oversized cowboyhemd, een suïcidaal slogan- T-shirt. Werkelijk níémand wilde z’n outfit nog aan de mijne matchen, en dat vond ik best. Dood aan de groepsgeest, lang leve het individu!
Verstand komt met de jaren, en ondertussen weet ik dat de sleutel tot stijl in het midden ligt. Mode draait om zelfexpressie, maar er is niks mis met trends. Of met matching outfits. Zo besefte ik toen mijn vriendinnen en ik onlangs pakken in het geel, groen en roze pasten. Samen met onze looks leken onze gedachten op slag gesynchroniseerd. ‘Totally Spies!’ riepen we uit in koor. Heel even transformeerden we in de tekenfilmheldinnen uit onze kindertijd, inclusief collectieve kledingkeuzes en superkrachten. En we hoefden er niet eens ruzie voor te maken.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
