COLUMN: ‘Het ongewild delen van andermans naaktfoto’s is simpelweg een vorm van misbruik’

Not sharing is caring

Het nieuws dat Vlaanderen de voorbije weken in de ban hield, had voor één keer niets met corona te maken. Tenzij je in een grot woont, weet je waarover ik het heb. Nee, schrap dat. Zélfs wie in een grot woont, weet waarover ik het heb, zolang er maar 4G is. Geen smartphoneschermpje bleef immers onaangetast. Ik verwijs natuurlijk naar de Vlaamse fappening, waarbij verschillende expliciete foto’s en filmpjes op gecoördineerde wijze gelekt werden.

Terwijl de cyberaanval op iCloud uit 2014 vooral vrouwelijke actrices als Jennifer Lawrence en Kate Upton trof, waren dit keer drie mannelijke BV’s de dupe. En net als toen werd behalve privémateriaal van celebs ook de voyeuristische aard van de bevolking blootgelegd. Schijnbaar vinden we niets zo spannend als nudes van celebrity’s. Hele whatsappgroepen en internetfora werden eraan gewijd, sociale media puilden uit van de complottheorieën over sokken en seksclubs, en een eindeloze stroom aan memes zorgde ervoor dat je niet naast het gebeuren kon kijken. Toegegeven: sommige mopjes waren best grappig. Met de filmposter voor Lord of the Rims heb ik toch even moeten gniffelen, maar daar gaat het nu niet om.

Ooit zette ik een voor mijn lief bestemde naaktfoto in mijn Snapchat-verhaal, waardoor een van mijn vriendinnen nog steeds getraumatiseerd is.

Het punt is: waarom vinden we het plots oké om vertrouwelijke informatie te delen als het beroemdheden betreft? Brave huisvaders en -moeders die het verfoeilijk zouden vinden mocht hun eigen zoon of dochter slachtoffer worden van dit soort praktijken gingen plots wild op Facebook. De een riep eigen schuld, dikke bult. Die gasten hadden maar niet zo dom moeten zijn. Aan die mensen zeg ik: hij wiens fotorol zonder dickpics is, werpe de eerste steen. Op de mijne zijn vast nog ergens X-rated plaatjes te vinden, als je maar ver genoeg terugscrolt. Mijn lief en ik zijn vijf jaar samen en in het begin van onze relatie zette ik ooit per ongeluk een voor hem bestemde naaktfoto in mijn Snapchat-verhaal, waardoor een van mijn vriendinnen nog steeds getraumatiseerd is. Soit. De ander vond dat de aard van de seksuele handelingen enige spot justifieerde. Met die mensen heb ik medelijden. Ofwel is hun eigen seksleven zo vanilla dat ze oprecht gechoqueerd zijn, ofwel projecteren ze hun onderdrukte lusten op de arme BV’s in kwestie. Ik ben geen seksuoloog, maar als je zo opgewonden raakt van andermans bedgeheimen, dan schort er wellicht iets in je eigen slaapkamer.

Voor alle duidelijkheid: ik heb de filmpjes niet gezien. Dat heeft me wel enige moeite gekost. Op een bepaald moment werd er haast een telefoon onder mijn neus geduwd. Ik moest en zou meekijken! Nu is kijken één ding, maar het materiaal verspreiden nog iets anders. Strafbaar zelfs. Eerder dit jaar werd een wetsvoorstel ter bestraffing van revenge porn goedgekeurd. Een stap in de juiste richting, al roept de term wraakporno bij velen vragen op. Hoe kan je spreken van porno als er van wederzijdse toestemming geen sprake is? Het ongewild delen van andermans seksueel getinte afbeeldingen is simpelweg een vorm van misbruik. Ja, ook wanneer het mikpunt een volwassen vent is. Als dit schandaal één ding duidelijk gemaakt heeft, dan wel dat er nog werk aan de winkel is. Meer dan aan wetgeving hebben we nood aan opvoeding. Doe een ander niet aan wat je zelf niet zou willen doorstaan en denk na voor je op verzenden klikt. Eén Instagramgebruiker vatte het nog het beste samen: soms is not sharing caring.

Meer columns van Catherine: 

• ‘Ondanks corona is holiday-shaming nog steeds alive and kicking’
• ‘We zagen onszelf al op de Boekenbeurs, handtekeningen uitdelend met een zonnebril op onze neus’
• ‘Ik krijg vaak te horen dat ik zelfverzekerd lijk. Met de nadruk op “lijk”.’