COLUMN: ‘Zelfs in quarantaine probeer ik er presentabel uit te zien. Je weet maar nooit wie er straks wil facetimen’

The new normal

Ik had verwacht dat de dagen trager zouden gaan, dat ze voorbij zouden kruipen in een tergend tempo, maar ze denderen even snel voorbij als anders. Misschien heeft dat iets te maken met mijn nieuwbakken ochtendroutine. Geen afspraken betekent geen wekker zetten, waardoor ik pas rond 10 uur uit bed kom gerold.

Starten doe ik met een uitgebreide brunch op het terras. Hier staat alleen ’s ochtends zon, en voor wie in een stadsappartement woont, is elk straaltje momenteel goud waard. Wij kunnen niet aan social distancing doen in eigen tuin, hoogstens naar een park gaan om daar rond honderden lotgenoten te slalommen op smalle wandelpaden en vervolgens in de krant te lezen dat het buiten ‘te druk’ was.

Je kan niet winnen, dus sluit ik me na het ontbijt op in de badkamer, waar ik het gebrek aan daglicht maskeer met een uitgebreid beautyregime. Cleanser, toner, serum en moisturiser. Twee keer per week een milde scrub en een masker. Eindelijk die jaderoller en gua-sha-wat- was-het-ook-alweer uitproberen! Na de lockdown ziet mijn huid eruit als een levend Glossier-reclamebord. Mijn haar iets minder. Zonder mijn vertrouwde kapper in de buurt steven ik immers af op een permanente badhairday: een frou die de fase curtain bangs nog nét niet bereikt heeft en een uitgroei die voor een ombré kan doorgaan.

Om de schade ietwat in te perken, heb ik kleurhoudende conditioner gehamsterd. Pas nu besef ik dat ik mijn koopwoede beter ergens anders op had botgevierd. Bloem, bijvoorbeeld. De hele wereld lijkt mee te doen aan één grote Belgische bake-off, waardoor ik geen M&M-repen kan maken. Ik heb onze oven al sinds voorjaar 2018 niet meer gebruikt, maar word plots bevangen door een intens verlangen om te bakken en een nog intenser verlangen om nadien mijn eigen creaties op te eten, nu trips naar de nachtwinkel voor één pot ijs wellicht als niet-essentiële verplaatsing worden aanzien. Soit.

Aansluitend op mijn badkamerritueel slenter ik naar de dressing. Je pyjama aanhouden is nefast voor de toch al historisch lage productiviteit, dus kies ik zorgvuldig mijn outfit uit. Protip: trek een beha aan. Zo kan je die ’s avonds na een lange (thuis)werkdag weer opgelucht uit zwieren. Daarboven: kleurrijke kleding die de eentonigheid van het bestaan moet doen verbleken. Zelfs in quarantaine probeer ik er presentabel uit te zien. Je weet maar nooit wie er straks wil facetimen!

Mijn sociale kalender is gek genoeg goed gevuld. De e-pero’s via Zoom en Skype wisselen zich af met raambezoeken en -serenades. Gisteren zong ik nog Happy Birthday onder het balkon van een maat tijdens een gedistantieerde wandeling. En daarnet keuvelde ik vanop de vensterbank met een bevriende voorbijganger. Geloof mij: ik zou écht graag mijn kot opruimen/squats doen/een bestseller schrijven/yogatutorials kijken/beginnen breien/een nieuwe taal leren, maar ik heb er simpelweg de tijd niet voor.

Meer columns van Catherine:

• ‘Er wordt over negen maanden een babyboom verwacht, of een ongezien aantal scheidingen’
• ‘Een crisis die alleen met Netflix en Deliveroo overwonnen kan worden, is ons millennials op het lijf geschreven’
• ‘Hij zegt lachend dat hij die vormeloze trainingsbroek best sexy vindt en dat, lieve mensen, is échte liefde’