COLUMN: ‘Ik ben dankbaar voor de mensen in de zorg, de supermarkt, de tankstations, de vuilkar, het openbaar vervoer, de media en zoveel meer’

Klein gemis

‘Wat wil je doen als dit voorbij is?’ Hoewel ik de vraag gesteld heb, weet ik het zelf niet goed. Ik mis te veel om op te noemen. Ik mis buitenlucht. Ik mis de eerste barbecue van het jaar in de Scheldebocht. Ik mis picknicks in Park Spoor Noord. Ik mis een tuin. Ik mis mijn familie. Ik mis mijn mama, die in Nederland werkt en moet spartelen om haar bedrijf boven water te houden. Ik mis mijn jongste zus, die vaccins controleert voor een groot farmaceutisch bedrijf. Ik mis mijn middelste zus, die net geopereerd is en bijna dertig wordt.

Ik mis verjaardagen. Ik mis cadeautjes en bloemen en kussen afgeven. Ik mis alles wat je niet per post kan opsturen. Ik mis op restaurant gaan. Ik mis menukaarten. Ik mis trakteren op café. God, wat mis ik terraskes. Ik mis musea, citytrips en concerten. Ik mis niet­ essentiële verplaatsingen. Ik mis de cinema. Ik mis oude mensen. Ik mis mijn tante bezoeken, die in een woonzorgcentrum zit. Ik mis gaan werken. Ik mis collega’s en meetings en klagen over de lunch in de kantine. Ik mis thuiskomen na een lange dag op kan­toor. Nog even en ik mis de file!

Ik mis de poetsvrouw, ik mis de kapper en ik mis zelfs de Portugese dame die mijn bikinilijn waxt. Ik mis de droogkuis. Ik mis mij opkleden om uit te gaan. Ik mis dansen. Ik mis mijn vrienden. Ik mis plannen smeden! Ik mis gesprekken op minder dan 1,5 meter afstand. Ik mis groepsfoto’s die geen screenshots zijn. Ik mis wakker worden met een kater en weten dat het de moeite was. Ik mis kledingwinkels en boeken­winkels en bloemenwinkels. Ik mis reizen. Ik mis vliegtickets boeken en hotels uitzoeken. Ik mis wegdromen. Ik mis avonturen die verdergaan dan de bestekla sorteren. Ik mis de fitness. Oké, dat was een grap, maar toch. Ik mis beweging. Ik mis afwisseling. Ik mis opstaan en niet weten hoe de dag er zal uitzien. Ik mis mijn lief missen. Ik mis eens goed kunnen zagen tegen iemand zonder scherm of telefoon tussen ons. Daarom zaag ik hier.

Opsommen wat er ontbreekt, doet me geluk­kig ook inzien wat ik wél heb. Ik ben dank­baar voor FaceTime met de familie. Ik ben dankbaar voor Zoomfeestjes op sokken in de living. Ik ben dankbaar voor WhatsApp­-groepen met vriendinnen. Ik ben dankbaar voor mijn lief tout court. Ik ben dankbaar voor de postbode die pakjes voor de deur dropt. Ik ben dankbaar voor webshops en online tutorials ­ zolang ze niet over sporten gaan. Ik ben dankbaar voor take­out en Net­flix.

Ik ben dankbaar voor de mensen in de zorg, de supermarkt, de tankstations, de vuilkar, het openbaar vervoer, de media en zoveel meer.

Ik ben dankbaar voor mijn terras. Ik ben dankbaar voor de solidariteit van applaus en witte lakens, voor alle burgerinitiatieven die laten zien dat we er niet alleen voor staan. Ik ben dankbaar voor de mensen in de zorg, de supermarkt, de tankstations, de vuilkar, het openbaar vervoer, de media en zoveel meer. Ik ben dankbaar dat ik me dankzij hen druk kan maken om de doodgewone dingen die ik straks wil doen, wanneer dit alles voorbij is.

Meer columns van Catherine:

• ‘Zelfs in quarantaine probeer ik er presentabel uit te zien. Je weet maar nooit wie er straks wil facetimen’
• ‘Er wordt over negen maanden een babyboom verwacht, of een ongezien aantal scheidingen’
• ‘Een crisis die alleen met Netflix en Deliveroo overwonnen kan worden, is ons millennials op het lijf geschreven’