COLUMN: ‘Mijn grootste reisblunder was mijn rampzalige roadtrip door Californië’

Toen collega Marie me naar mijn grootste reisblunder vroeg – check het artikel op blz. 76 in de Flair van deze week – was mijn twijfel groot. Zou ik vertellen over de mislukte poging om een model binnen te smokkelen in een Jamaicaans all-inresort? Over die keer dat het een goed idee leek om met een lumbago te ziplinen in Costa Rica? Of toch over die nacht op de spoedafdeling van een Balearisch ziekenhuis waarvan zelfs mijn moeder niet weet?

What happens in Ibiza, stays in Ibiza, dus rakelde ik de historie van mijn rampzalige roadtrip door Californië nog eens op. Laat ik eerst wat context scheppen: ik had mezelf een soloreis beloofd en die halsoverkop geboekt om een punt te maken – aan mezelf, vooral. Mijn zus had een Amerikaans vakantielief en dacht me vrolijk te vergezellen, maar kreeg meteen een contactverbod.

Ik moest en zou alleen gaan, dus vloog ze een halve dag later richting West Coast om óók een punt te maken. Gelukkig maar, want bij aankomst op de luchthaven bleek dat mijn rijbewijs nog thuis lag. Roadtrippen zonder rijbewijs is vrij moeilijk, dus kampeerde ik in afwachting van mijn allerliefste zus op het vliegveld en huurde ik een hybridewagen op haar naam.

Het is een mirakel dat ik ooit thuis ben geraakt.

De rest van mijn verlof bad ik dat ik geen verkeersagenten zou kruisen. Om mezelf een hart onder de riem te steken, boekte ik een suite in de Chateau Marmont, het legendarische Hollywoodhotel waar John Belushi stierf aan een overdosis en John Bonham op een motorfiets door de lobby reed. Het toeval wil dat ik op de heenvlucht een plaatselijke rocker had leren kennen die me uitnodigde voor zijn show in Echo Park. Ik droomde luidop van champagne in de backstage, maar in realiteit dronk ik kraantjeswater uit een vuile beker omdat ik mijn portefeuille in de hotelkamer was vergeten en smeekte ik de band wanhopig om het wifipaswoord, zodat ik een Uber terug kon boeken. Rock-’n-roll!

Na de zoveelste tegenslag had ik nood aan een vriendelijk gezicht. Waar familie al niet goed voor is. Mijn zus, haar crush en ik zouden naar een pretpark gaan. Fun, ware het niet dat ik daar mijn creditcard kwijtspeelde. Op het einde van de dag vond ik mijn Visa tussen de verloren voorwerpen, maar helaas had ik Cardstop al gebeld. Weetje: zo’n blokkering is onherroepelijk.

De rest van de reis zal ik je besparen, maar het is een mirakel dat ik ooit thuis ben geraakt. Na vier jaar traumaverwerking vlieg ik volgende week terug naar L.A. Bring. It. On.

Meer columns van Catherine:

• ‘Door dat Ardennenweekend denkt mijn lief verkeerdelijk dat ik enige zin voor avontuur bezit’
• ‘Gelukkig hebben paspoppen geen oren en vooral: geen tijd voor bullshit’
• ‘We blijven foto’s met wilde dieren in gevangenschap maken, omdat we de wreedheid ervan niet willen inzien’