'Als ik mijn tanden bloot lach, onthult zich bijwijlen ook een dubbele kin of drie. Ik snap waarom de Mona Lisa haar mond dichthield!'
COLUMN: ‘Wie zero f*cks geeft, heeft geen grenzeloos zelfvertrouwen nodig’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
1, 2, 3, fotomodel
In het leven van elke moderedactrice komt er een moment dat ze gevraagd wordt om model te spelen. Dat heeft zelden iets met looks te maken. Integendeel: de voornaamste reden dat ik af en toe voor de camera mag plaatsnemen, is dat we bij Flair fan zijn van authenticiteit. We tonen graag échte mode op échte mensen – niet dat mannequins fictieve wezens zijn, maar soit.
Behalve de herkenbaarheidsfactor is er nog een bijkomende reden: het budget. Onze dagprijs ligt net iets lager dan die van pakweg Bella Hadid. Gelukkig vindt de ijdeltuit in me het niet erg om te poseren. Mijn Instagram kan altijd wel wat nieuw materiaal gebruiken en stress krijg ik op set allang niet meer. Dat was ooit anders. Mijn eerste professionele portret had iets weg van een pasfoto: doodse staar, ongemakkelijke smile en een badhairday om u tegen te zeggen.
Het beeld in kwestie werd nooit gepubliceerd – ik stuurde ter vervanging een selfie in – en doorheen de jaren werd ik de kunst van de neplach meester. Tegenwoordig smize en schater ik in een handomdraai, al is dat natuurlijk geen garantie op succes. Als ik mijn tanden bloot lach, onthult zich bijwijlen ook een dubbele kin of drie. Ik snap waarom de Mona Lisa haar mond dichthield!
Bewegend beeld doet de realiteit nóg harder aankomen. In een videocampagne die vorige zomer werd opgenomen, zie je mij en twee andere durvers topless een meer in springen. #freethenipple, akkoord, maar die vetkwabben op mijn rug mochten zelfs in dit body-positive tijdperk verborgen blijven. Styliste Marieke noemde ze ooit plastisch haar “Dr. Zoidberg-flappen”, naar het personage uit Futurama. Zij was toen zwanger. Wat mijn excuus is, weet ik niet. Misschien klink ik nu erg onzeker, maar dat valt wel mee. Ik ben gewoon kritisch. Soms pak ik gewéldig op papier. Alleen lijkt niet iedereen daarvan overtuigd.
#freethenipple, akkoord, maar die vetkwabben op mijn rug mochten zelfs in dit body-positive tijdperk verborgen blijven.
Enkele maanden geleden werden vriendin E. en ik uitgenodigd voor een decadent feest slash fotoshoot in het stadspaleis van I., medeoprichtster van een bekend Antwerps modelabel. Terwijl de échte modellen gewillig poseerden met een goedgevulde champagnecoupe in de ene hand en een clutch uit de pre-springcollectie in de andere, waren wij ons allang écht aan het bezatten. Je begrijpt dat authenticiteit in dat geval vatbaar is voor interpretatie. Toen de campagnebeelden daarna mijn inbox bereikten, waren E. en ik nergens te bespeuren, alsof onze aanwezigheid werd weggegomd in Photoshop, samen met de vlekken op het tapijt. Beter zo.
Fotograaf Dimi had er gelukkig meer vertrouwen in toen hij de beelden schoot die je deze week in Flair bewondert. Hij wist mijn moves goed vast te leggen. Wat blijkt? Wie zero f *cks geeft, heeft geen grenzeloos zelfvertrouwen nodig. Die rugflappen geven me vleugels en wie mijn kinnen wil ontmoeten, mag altijd een mailtje sturen.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
