COLUMN: ’11 maanden lang heb ik gechild en genikst tot alle sportiviteit uit mijn lichaam is verdwenen’

De laatste keer dat ik over sporten schreef, dateert van juli 2018. Dat betekent dat het bijna een jaar geleden is dat ik nog een poot heb uitgestoken. Elf maanden lang heb ik gechild en genikst tot elk greintje sportiviteit uit mijn lichaam is verdwenen. Niet goed bezig, Kosters!

Ook de calorieteller die ik in januari enthousiast op mijn telefoon installeerde – goede voornemens en zo – staat al tijden op 0. Niet omdat ik niet eet, maar omdat ik opnieuw in permanente staat van ontkenning ben. Wanneer de app me nu uit het niets vraagt mijn gewicht te updaten, wil ik hem met gsm en al uit het raam gooien. Gelukkig zijn mijn armspieren te onderontwikkeld om dat ook effectief te doen.

Soit. Na de zoveelste vreetbui en daaropvolgende huilbui – yay, PMS! – besloot ik dat het nu genoeg geweest was. Ik zou eens en voor altijd mijn levensstijl omgooien en eindelijk een afgetrainde versie van mezelf worden, dus googelde ik ‘personal trainer’. Ik zocht én vond een coach die onmiddellijk bereikbaar was via WhatsApp, kwestie van geen kostbare fitnesstijd te verliezen.

Je kan al raden dat ik meteen spijt kreeg van mijn beslissing toen de man in kwestie meteen antwoordde en gretig vroeg om af te spreken. Help! Enkele dagen later fietste ik met een bang hartje naar de sportschool en waadde ik doorheen drommen leggings op zoek naar Tom. Ik droeg een jeans als daad van verzet. Tom had armen als kanonnen en ogen die groot als discusschijven werden bij het aanhoren van mijn gebrek aan ervaring.

Wanneer de app me nu uit het niets vraagt mijn gewicht te updaten, wil ik hem met gsm en al uit het raam gooien. Gelukkig zijn mijn armspieren te onderontwikkeld om dat ook effectief te doen.

Deze jongen hield duidelijk van een uitdaging. ‘Wat zijn je favoriete oefeningen?’ vroeg hij vol verwachting, niet wetende dat ik het verschil tussen crunches en lunges nog steeds niet ken. Dan volgde het existentiële ‘Wat wil je bereiken?’ Goh, financiële zekerheid, gemoedsrust en het lichaam van een 18-jarige?

Aan het einde van het gesprek bleek dat het wellicht nooit iets zou worden tussen Tom en mij. We begrepen elkaar met moeite, hadden geen gemeenschappelijke interesses en koesterden totáál andere verwachtingen. Van een mislukte Tinderdate gesproken.

Ik wist wat me te doen stond, maar wilde zijn hart niet breken – ik ken sowieso niets van cardio. Dus... loog ik dat ik een tweede afspraakje zag zitten en negeer ik sindsdien al zijn berichten. Daten is moeilijk, maar sporten is moeilijker.