'Het is niet dat ik geen manieren heb, ik ben elders gewoon te goed ingeburgerd.'
COLUMN: ‘Sorry voor wanneer ik straks thuiskom als een vrek met een gebrek aan tafeletiquette’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
De aardbol is een dorp en ik ben een wereldburger, of dat pretendeer ik tenminste. Overal waar ik kom, probeer ik me aan te passen aan lokale gewoontes en gebruiken in de hoop zo de vreselijke titel van toerist te vermijden. ‘Toerist’ doet immers denken aan overvolle stranden en bodemloze cocktails, foute discotheken en failliete luchtvaartmaatschappijen. Niet dat ik mezelf een reiziger noem, want dat doet dan weer denken aan hostels en trekrugzakken.
Het liefst van al ga ik moeiteloos op in mijn buitenlandse omgeving. Een wannabe-local, zeg maar. Daarom goochel ik met een handvol Spaans in Mexico en lees ik gebrekkig Grieks in Athene. In Marrakech eet ik halal, op Jamaica ital. Tijdens mijn laatste reis gedroeg ik me New Yorkser dan de New Yorkers, alleen dat fluiten om een taxi lukte maar niet. Daarom hebben ze Uber uitgevonden, toch?
Beschouw die aanpassingsdrang als overcompensatie voor mijn gebrek aan exotische afkomst. Belgisch-Nederlands staat een stuk minder interessant in je Instagrambio dan pakweg Braziliaans-Nigeriaans. Soit. In sommige contreien is het moeilijker assimileren dan in andere. Zo reis ik momenteel door het land van de rijzende zon – ha! – en ik kan je vertellen: de Japanse levensstijl vraagt heel wat discipline.
Het is niet dat ik geen manieren heb, ik ben elders gewoon te goed ingeburgerd.
In plaats van simpelweg een hand te schudden, sta je te buigen tot je er een whiplash aan overhoudt. Een traditionele maaltijd wordt geserveerd aan een lage tafel zonder stoelen of banken. Ooit al eens langer dan een minuut met je blote knieën op een tatami gezeten? Geen pretje, maar het is dat of rechtstaand je noedels binnenharken. Ook aanschuiven is iets typisch Japans. Ik heb hier maar één keer ruzie gehad, en dat was met een buschauffeur die boos werd omdat we zonder het te beseffen de rij aan de halte voorbij hadden gestoken. In België is het ieder voor zich op het openbaar vervoer. Krijg dat maar eens uitgelegd.
Gelukkig zijn er ook tradities die ik moeiteloos adopteer. Japanners houden van recycleren – toevallig een van mijn grootste hobby’s – en doen hun schoenen binnenshuis steevast uit. Ze vinden slurpen beleefd en vinden fooi geven bizar. Vooral dat laatste werd de halve Hollander in mij héél snel gewoon. Ik wil me bij voorbaat verontschuldigen bij mijn mede-Belgen voor wanneer ik straks thuiskom als een vrek met een schijnbaar gebrek aan tafeletiquette. Het is niet dat ik geen manieren heb, ik ben elders gewoon te goed ingeburgerd.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
