COLUMN: ‘Ik heb hier twee co-werkers: mijn lief en de kat. Ze houden er beiden bizarre gewoontes op na’

Home sweet home office

Ik dacht niet dat ik het ooit zou zeggen, maar ik ben het thuiswerken beu. Wat ooit de allergrootste luxe leek – uitslapen! Geen files! Werken in pyjama! – gaat algauw vervelen. Dat uitslapen leidt in mijn geval tot extreme luiheid, en werken in pyjama is leuk tot je beseft dat je al 48 uur hetzelfde aanhebt. Files zijn er niet meer, maar toch slaag ik er nog in om te laat te komen...

Terwijl het op de redactie soms moeilijk focussen is met het gekakel van twintig collega’s rond mij, heb ik hier maar twee co-werkers: mijn lief en de kat. Ze houden er beiden bizarre gewoontes op na. De kat verstoort videomeetings en telefonische interviews met een oorverdovend gezaag. Als ik niet onmiddellijk reageer, springt hij op schoot en duwt hij zijn staart in mijn gezicht. Mijn lief hamstert koffiemokken op zijn bureau – laatst telde ik er vier – en bombardeert mij met memes via e-mail, Messenger én WhatsApp. Als ik niet meteen reageer, stormt hij zonder kloppen mijn kantoor binnen en duwt hij zijn telefoon in mijn gezicht.

Voor alle duidelijkheid: mijn kantoor is de living. Daar tokkel ik muisstil op mijn MacBook terwijl meneer drie kamers verder soleert op het luidste toetsenbord dat Bol.com te bieden had. ‘Typt beter’, zegt hij er doodleuk bij. Na het werk trekt hij zich terug op een virtueel eiland vol schattige diertjes in een populaire videogame. Helaas bevinden de tv en console zich óók in mijn kantoor en heb ik op dit moment nog geen letter op papier gekregen wegens een totaal gebrek aan concentratie (zie ook: dat f *cking toetsenbord).

Ik tokkel muisstil op mijn MacBook terwijl meneer drie kamers verder soleert op het luidste toetsenbord dat Bol.com te bieden had.

Behalve de extreme graad van afleiding kent mijn home office nog enkele gebreken. Clean desk policy? Kennen we hier niet. De eet- slash schrijftafel is standaard bedolven onder stapels was en een berg rommel. In het begin van de lockdown maakten mijn lief en ik daar ruzie over, maar sinds we een denkbeeldige collega hebben ingevoerd om de schuld op te steken, is alles weer koek en ei. Cheryl vergeet steevast de vaatwasser te legen en de kantoorplanten water te geven. Ze is sowieso verantwoordelijk voor de papierblokkage in de printer en ik verdenk haar ervan gisteren het laatste stuk quiche uit de ijskast te hebben gepikt.

Ik kan je zo’n imaginaire office b*tch ten stelligste aanraden. De pispaal in kwestie kan ook een man zijn, trouwens. Mark warmt ’s middags stinkende zalmlasagne op in de gemeenschappelijke magnetron en vapet stiekem in het toilet. Bovendien vervangt hij nóóit het lege rolletje wc-papier. Godverdomme, Mark! Ondanks al het drama kunnen mijn nieuwe collega’s en ik het best goed met elkaar vinden. Elke avond spreken we af voor afterwork drinks en jagen we er met z’n vieren (of was het nu met z’n tweeën?) een flesje door. Als ik héél eerlijk ben, wordt er soms zelfs tijdens de werkdag gedronken. Nietwaar, Cheryl?! De kat, die denkt er het zijne van.

Meer columns van Catherine:

• ‘Ik ben dankbaar voor de mensen in de zorg, de supermarkt, de tankstations, de vuilkar, het openbaar vervoer, de media en zoveel meer’
• ‘Zelfs in quarantaine probeer ik er presentabel uit te zien. Je weet maar nooit wie er straks wil facetimen’
• ‘Er wordt over negen maanden een babyboom verwacht, of een ongezien aantal scheidingen’