'Alsof het universum mijn allesbehalve ecologische voetafdruk afstraft met toxische masculiniteit.'
COLUMN: ‘De échte terreur van het luchtruim is niet de huilende baby, maar de verontwaardigde veertigplusser’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze in deze column elke week haar avonturen.
Buurman, wat doet u nu?
Ik trek foute mannen aan. Niet in de liefde, maar in de lucht. Foute buurmannen, meer bepaald. Op een vlucht van Frankfurt naar L.A. had ik ooit een halve #MeToo aan mijn been (zie een vorige column) en op weg van Amsterdam naar Tokio zat ik naast een gefrustreerde gek met een drankprobleem.
We waren nog niet opgestegen of hij werd al onrustig: ‘Wat moet een mens hier doen om een biertje te krijgen?’ Ik lachte beleefd omdat niemand anders het deed. Toen er zich binnen de vijf minuten geen schuimende pint manifesteerde, begon hij boos de bemanning af te breken. ‘Waarom hebben we alleen van die oude stewardessen aan boord?’ vroeg hij zich hardop af. ‘Een knap jong ding was zeker te veel gevraagd?’ Mijn glimlach verstarde in een grimas.
Wanneer bleek dat de tv-schermen op onze rij niet werkten, ging het van kwaad naar erger. ‘Dit is Kansloos. Wat een Klotezooi!’ De rest van de vlucht vloekte meneer uitsluitend in scheldwoorden met dezelfde beginletters als de luchtvaartmaatschappij. Creatief was-ie wel. Elf (!) uur later bereikte ik Japanse grond met een moorddadige blik in mijn ogen en een gekelderd geloof in de mensheid. En ik had ‘Toy Story 4’ niet eens kunnen zien.
De échte terreur van het luchtruim is niet de huilende baby, maar de verontwaardigde veertigplusser.
Vandaag boardde ik een Boeing met bestemming Miami en had ik het weer vlaggen. Alsof het universum mijn allesbehalve ecologische voetafdruk afstraft met toxische masculiniteit. Er liep gelukkig een gangpad tussen mezelf en het manspersoon in kwestie, maar dat hield zijn tirades helaas niet tegen. Dit keer moest de piloot het ontgelden. ‘Ladies and gentlemen, this is your captain speaking. Please fasten your seatbelts as we are experiencing some turbulence.’ Waarop de buurman doorheen het hele toestel: ‘Waarom zegt die eikel dat niet gewoon in het Nederlands?!’
Na een niet mis te verstane stilte richtte hij zijn woede tot de rest van de cabine. ‘Iedereen zit hier maar te zuipen alsof het niks kost’, mompelde hij hoorbaar. De lege miniflesjes Chardonnay op mijn klaptafeltje en ik voelden ons aangesproken. Nog een luidruchtige opmerking later riep de vrouwelijke purser hem apart. Ze vroeg hem mid-gangpad met een hint van sarcasme of alles oké was en drukte hem vervolgens op het hart dat hij zijn commentaar mocht opbergen in de bagagebakken of voortaan lekker thuis kon blijven. Ik moest me inhouden om niet te applaudisseren en beeldde me in hoe er een Mexican wave doorheen de economyclass deinde.
En mijn buurman? Die zette zich verslagen terug en hield zich de rest van de reis gedeisd. De échte terreur van het luchtruim is niet de huilende baby, maar de verontwaardigde veertigplusser die denkt dat de wereld aan zijn voeten ligt. Game over, jongens! Anno 2020 is er geen plaats meer voor jullie op de grond, laat staan op 35.000 voet. Ga ergens anders arrogant wezen terwijl ik in alle rust van mijn derde miniwijn geniet. En eindelijk ‘Toy Story 4’ kijk.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
