'Mijn vriendinnen een meetinglink sturen blijft voorlopig het equivalent van in de taxi springen richting café.'
COLUMN: ‘E. is tien kilo afgevallen. Ik kijk schuldig naar de eetlepel in de pot choco en vraag wat haar geheim is’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze in deze column elke week haar avonturen.
Café Quarantaine
Zaterdagavond 19 u. Ik sta voor de spiegel in de badkamer en probeer met een wattenstaafje mijn eyeliner te fixen. In mijn enthousiasme gom ik aan de ene kant meer weg dan aan de andere, waardoor ik met een loensende blik eindig. Ach, de wificonnectie in ons appartement is zo slecht dat je dat vast niet ziet op het scherm straks!
Om 19u30 klap ik mijn laptop open. Zelfs nu de maatregelen stilaan versoepelen, is een terugkeer naar ons oude vertrouwde weekend nog lang niet in zicht. Mijn vriendinnen een meetinglink sturen blijft voorlopig het equivalent van in de taxi springen richting café, en op hetzelfde moment arriveren blijkt nog steeds onmogelijk. E. komt te laat omdat ze nog op restaurant zit – lees: aan de keukentafel met haar ma – en L. krijgt de video niet aan de praat.
Terwijl ik wacht, schenk ik mezelf een groot glas rosé in (het derde die avond) en check mijn make-up zonder schaamte. We weten allemaal dat Zoom voor 95 procent als spiegel fungeert, de droom van elke narcist. Wanneer E. zich bij de groep voegt en merkt dat de belichting goed zit, wordt ook haar hokje zwart. ‘Ik was even een selfie aan het nemen!’ Wat later trek ik foto’s van mijn scherm in plaats van simpelweg een screenshot te maken. De wijn doet duidelijk zijn werk. ‘Hoe gaat het met jullie?’ vraag ik. We hebben elkaar al sinds begin maart niet meer gezien, een eeuwigheid in vriendinnenjaren.
L. is haar tuin aan het heraanleggen. Ze droomt hardop van een Marokkaans geïnspireerde loungehoek, inclusief plonsbad. Dat hele ‘vakantie in eigen land’-gedoe klinkt plots een stúk aanlokkelijker. A. ging op online vintagejacht en laat drank leveren per fietskoerier. E. is tien kilo afgevallen. Ik kijk schuldig naar de eetlepel in de pot choco op het aanrecht en vraag wat haar geheim is. De Weight Watchers-app, zo blijkt. ‘Nu durf ik niks meer te eten uit angst dat ik terug bijkom voor die hele lockdown voorbij is en niemand gezien heeft hoe dun ik ben’, grapt ze. Ik swipe Uber Eats weg en bereid me mentaal voor op een slaatje. ‘Heeft er iemand roddels?’ wil L. weten. Helaas. Vetes en affaires zijn in tijden van social distancing logistiek onhaalbaar, dus valt er niet veel te vertellen, maar gelukkig valt er áltijd iets te lollen.
Vetes en affaires zijn in tijden van social distancing logistiek onhaalbaar, dus valt er niet veel te vertellen, maar gelukkig valt er áltijd iets te lollen.
Wanneer we elkaar zullen terugzien, weten we niet. Daarvoor was die PowerPoint net iets te onduidelijk. Dus fantaseren we maar over onze eigen exitstrategie. We bespreken over the top outfits waarin we ons op denkbeeldige praalwagens richting het Mechelseplein laten vervoeren. ‘Ik kom twee weken niet thuis’, zegt de een. ‘Het wordt beter dan de bevrijding!’ roept de ander. Dan is iedereen plots weg. Onze veertig minuten zitten erop en ik blijf achter met een kater van gemis. Om 22 u kruip ik in bed zonder me te ontschminken. De volgende dag word ik wakker met een houten kop en een vage mascaravlek op het kussen, net als vroeger.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
