'Steken worden standaard onder water gegeven en stoten belanden uitsluitend onder de gordel. De wreedheid van zussen kent geen maat.'
COLUMN: ‘Mijn zus en ik praten al drie uur niet tegen elkaar. Dat is lang in zussenjaren, zeker op vakantie’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Hoe dicht liefde en haat bij elkaar liggen, besef je pas wanneer je zussen hebt. Niemand haalt immers zo moeiteloos het bloed van onder je nagels vandaan als zussen dat doen. Wellicht omdat ze hetzelfde bloed delen. Mijn eigen zus zou dat bevestigen, mochten we nog tegen elkaar spreken. Momenteel heerst er al meer dan drie uur radiostilte – dat is lang in zussenjaren. Zeker aangezien we samen op vakantie zijn.
De reden voor de ruzie is niet geheel duidelijk. Ik had weer eens commentaar, zij was weer eens lichtgeraakt en voor we het wisten, zaten we te roepen en te huilen aan de ontbijttafel in bijzijn van de rest van het gezin. Zij proberen doorgaans te bemiddelen, maar tevergeefs. Dit is tussen ons en o wee de buitenstaander die zich moeien wil. Zelfs wanneer mijn lief goedbedoeld mijn kant kiest, krijgt hij de wind van voren. Alleen zussen mogen zussen krenken.
Ons jongste zusje speelde afwisselend pion en rechter, bondgenoot en gemeenschappelijke vijand in onze twisten.
Toen mijn zus ooit een duw ving op een feestje, viel ik haar belager zonder twijfelen aan. Met een groots gebaar pakte ik zijn pet af en gooide die ziedend op de grond – dat zou hem leren! Wat later vernam ik dat mijn zus eerst een pint over zijn hemd gekapt had. Ach ja. Zodra de derde partij afdruipt, gaat de tweestrijd verder. Steken worden standaard onder water gegeven en stoten belanden uitsluitend onder de gordel. De wreedheid van zussen kent geen maat.
Als tiener maakte ik de mijne wijs dat haar tepels abnormaal roze waren. Het gevolg was een diepgeworteld complex dat ik tot op vandaag hilarisch vind. Zij overtuigde me dan weer om mijn zielenroerselen te delen in de vorm van een zelfgeschreven lied, waarmee ze me tot op heden uitlacht. Mijn dichterlijke ambitie in de kiem gesmoord. Ons jongste zusje speelde afwisselend pion en rechter, bondgenoot en gemeenschappelijke vijand in onze twisten. Bij wijze van staakt het vuren namen we haar maar wat graag onder vuur.
Onze meest machiavellistische zet was de introductie van een ‘superkastje’ voor de Nintendo. Zij tokkelde nietsvermoedend op een oude afstandsbediening en wij konden in alle rust Street Fighter spelen. Iedereen blij. Ondertussen is de kleine te oud om nog in dergelijke listen te trappen en te wijs om zich met ons gekibbel te bemoeien. Dus is het wachten tot een van ons tweeën de witte vlag hijst. Of in dit geval: een pareo met Afrikaanse print die zij bij wijze van verzoeningsgeschenk voor mij op het strand kocht. Een uitgestoken hand. Een wapenstilstand. Niemand vergeeft zo graag als zussen dat doen.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
