Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
Op 31 december van vorig jaar ging ik sporten. So what?, hoor ik u denken, ik sport elke week twee keer. Wel, daar zit het hem nu net. Want mezelf in het glimmende stofje dat zó eigen is aan een sportoutfit hijsen, dat was maar liefst zes jaar geleden. Yep, afgezien van het occasionele rennen achter mijn kinderen of om een trein te halen en twee zéér intensieve bevallingen niet meegerekend, had ik al zes jaar niet meer vrijwillig gesport. ‘t Is te zeggen: geprobeerd om een sportoutfit aan te trekken.
Want vrij snel werd duidelijk dat van alle sportkleren die sinds de Grote Sportpauze mijn jaarlijkse uitdeelwoede aan Spullenhulp hadden overleefd, enkel mijn schoenen nog pasten. Ik kan u vertellen: het is niet eenvoudig een Sportloze te zijn de dag van vandaag. Je kunt geen stap online verzetten of daar zijn de #fitgirls met hun zotte lijven en ontelbaar gelopen kilometers en fitnessuren. In april is het al Ten Miles wat de klok slaat en het hele jaar door lijkt heel Bekend Vlaanderen aan de poweryoga te zitten.
Ik vind het allemaal niks. Nee, dat klopt niet helemaal: dat zalige moment waarop de sportsessie ten einde is: dát vind ik geweldig.
Daarbovenop heeft ook mijn genenpoel me stevig liggen gehad, want mijn complete familie is ontzettend sportief. Mijn grootvader heeft de hoogste graad in het judo, mijn moeder geeft op haar zestigste nog drukbevolkte aerobicslessen aan al even enthousiaste leeftijdsgenoten en mijn zus schopte het diplomagewijs zelfs tot Master in de Lichamelijke Opvoeding. En dan is er nog mijn lieve echtgenoot, die na een ‘snel loopje’ van 12 kilometer loopt te klaagstoefen dat zijn conditie toch écht nog niet goed is.
En dat terwijl ik zelf, buiten mijn tweejaarlijkse controle aan de gynaecoloog, weinig dingen minder leuk vind dan sporten. Ik vind het allemaal niks. Nee, dat klopt niet helemaal: dat zalige moment waarop de sportsessie ten einde is: dát vind ik geweldig. Dat moment waarop je beseft dat, terwijl je elke vijf minuten van de sessie hebt gedacht aan opgeven – in de laatste tien minuten misschien wel elke minuut – je het tóch hebt gehaald, en het eindelijk tijd is om te douchen.
Waarom ik mij er dan toch opnieuw toe verplicht, ook al is het van voor de zwangerschap van mijn 5-jarige dochter geleden? Wel, omdat ik naast ontzettend onsportief ook ontzettend rationeel ben. En mijn rationele brein kan niet meer langs het feit dat – ondanks mijn diepgewoekerde haat – beweging niet alleen een trend maar ook ontzettend gezond is. Zeker voor iemand die haar dagen grotendeels zittend achter een beeldscherm doorbrengt. En aangezien ik ook maar 1m60 groot ben, erg graag eet en over 20 jaar niet even breed als hoog hoop te zijn, schoot er nog maar één ding over: opnieuw beginnen sporten. Zij het met dikke tegengoesting. #notsofitgirlsforthewin!
Deze column verscheen in Flair op 23 januari 2018.
Meer columns van Lien lezen:
