COLUMN: ‘Daten? Onze generatie doet aan iemand mee naar huis pakken en wel zien wat er gebeurt’

In België mogen we niet klagen. We kunnen rekenen op een uitgebreid sociaal vangnet en uitstekend onderwijssysteem. Onze kunstenaars en ontwerpers behoren tot de wereldtop. We schonken de mensheid 1600 verschillende bieren én Matthias Schoenaerts. Toch ontbreekt er iets in ons land, meer bepaald in het hart en de ziel van onze jeugd. Wat wij Belgische millennials missen, is een datecultuur.

Onze generatie doet niet aan daten. Ze doet aan iemand onbezonnen mee naar huis pakken en vervolgens wel zien wat er gebeurt. Dat was op school al zo. Had je chance, dan vroeg je crush het aan tijdens de speeltijd en werd je plotsklaps een koppel. Pas daarna volgde een rendez-vous. Deze omgekeerde gang van zaken zorgde ervoor dat je 99% van de tijd een kat in een zak kocht. Zo’n saai lief dat na anderhalf uur ostentatief je vingers stretchen op de armleuning van de bioscoopstoel nog stééds je hand niet vastnam. Of een vriendje dat één week ver in jullie zogeheten relatie een briefje als een bom op je lessenaar dropte, waarin hij doodleuk zijn kalverliefde verklaarde aan je beste vriendin!

Voor alle duidelijkheid: de gemiddelde Tindermatch telt volgens de methodologie van dit onderzoek niet als date, maar valt in de categorie ‘rondpoepen’.

Naarmate we ouder werden, verbeterden de zaken niet. Als pubers skipten we de poespas en begonnen meteen te muilen. Maandagochtend achter de fietsenrekken, zondagmiddag in het Chirolokaal of vrijdagavond tegen de immer van condens glimmende muren van het jeugdhuis. Amerikaanse films deden ons dromen van proms, corsages en steentjes tegen het slaapkamerraam. Wij moesten het stellen met minder romantiek en meer speeksel. Ach ja.

Ook vandaag bestaat mijn vrienden- en kennissenkring voor 95% uit mensen die nooit daten. De ene helft daarvan is blijven plakken bij een jeugdliefde, de andere helft poept rond, zoals dat in de volksmond zo mooi heet, en schaart dusdoende mogelijk iemand serieus op. Slechts 5% van de ondervraagden gaat effectief op afspraakjes. Voor alle duidelijkheid: de gemiddelde Tindermatch telt volgens de methodologie van dit onderzoek niet als date, maar valt in de categorie ‘rondpoepen’. Waarmee absoluut niks mis is.

‘Daten, doet íémand dat?’ vat vriendin E. – zo goed als getrouwd – mijn survey samen. ‘Ik ben te oud voor die crap,‘ gooit C. – single maar geen goesting to mingle – als afsluiter in de focusgroep. Zelf blijf ik het gat in de nationale datecultuur zien als een gemis. Niet omdat ik op zoek ben, maar omdat we allemaal wat extra romance kunnen gebruiken. Minder booty calls en meer dinners and a movie. Meer spanning en minder spijt. Met een crush, fuckbuddy of je eigen lief desnoods. Hij kan immers geen nee zeggen.

Deze column verscheen in Flair op 23 januari 2018.

Meer columns van Catherine:

• COLUMN: ‘Door Boefs belediging naar onze hand te zetten verliest zijn taal alle kracht. Ik ben een kech. So what?’
• COLUMN: ‘Hij vroeg of ik Britse was terwijl ik er met mijn zwierige baret toch Frans uitzag, non?’
• COLUMN: ‘Als je op een idyllisch eiland zit maar er niks over kan posten, gebeurt het dan wel écht?’