'Die met de juiste lengte was te smal en die met de juiste breedte te lang. Dat stelde me voor de eeuwenoude keuze: continu m'n buik intrekken of continu over m'n broekspijpen struikelen.'
COLUMN: ‘Ik trok De Broek uit frustratie zo hoog op dat er een camel toe ontstond’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Ik heb een nieuwe broek gekocht. Of liever: ik heb De Broek gekocht. Dat verschil in lidwoord is wel degelijk belangrijk. Een broek is een praktisch ding, bedoeld om je benen bedekt te houden. De Broek, daarentegen, is het kledingstuk waarvan je onbewust al jaren droomde. De Broek is hoog, wijd, zwart en bestikt met witte parels. Hij lachte me toe en overtuigde me om de stem in mijn hoofd te negeren. Die legde uit dat De Broek weliswaar prachtig was, maar enkel geschikt voor ellenlange modellenbenen. ‘Kan me niet schelen’, reageerde ik stug, want ik moest en zou ‘m hebben.
Dus kocht ik De Broek. Tot twee keer toe. De eerste keer probeerde ik twee maten. Die met de juiste lengte was te smal en die met de juiste breedte te lang. Een filosofisch dilemma dat het individu voor de eeuwenoude keuze stelt: continu je buik intrekken of continu over je broekspijpen struikelen. Ik koos voor dat laatste. Niets dat een stevige hak niet kan oplossen. Althans, dat dacht ik.
Toen ik De Broek thuis mét talons paste, merkte ik dat één zoom vijf centimeter lager hing dan de andere. Een fabricagefout om u tegen te zeggen. Natuurlijk had ik het prijskaartje al uit De Broek gescheurd en weggegooid, zo overtuigd was ik van Zijn perfectie. De volgende dag keerde ik terug naar de winkel.
Achtentwintig treden, ik heb ze geteld. Twee keer struikelde ik en kon ik me maar net overeind houden. Eén keer raakte mijn hak verstrikt en moest ik mezelf al hinkend bevrijden.
Of ik De Broek mocht ruilen. De verkoopster opperde nog dat “het misschien de bedoeling was”, maar ik wist beter. Ik had over De Broek gedroomd en De Broek, die had twee gelijke pijpen. Daarbij, de boetiek in kwestie was Vetements niet. Na veel gedoe mocht ik De Broek toch wisselen. Dus ging ik naar huis met exemplaar nummer twee: nog steeds te lang, maar mooi symmetrisch gesneden, zoals de Goden van de Meir het bedoeld hadden.
Eindelijk kon ik De Broek dragen. Als testrit koos ik een modieus evenement uit, niet toevallig georganiseerd door de winkelketen die me De Broek verkocht had. Het feestje vond plaats op de tweede verdieping van een indrukwekkend pand. Achtentwintig treden, ik heb ze geteld. Twee keer struikelde ik en kon ik me maar net overeind houden. Eén keer raakte mijn hak verstrikt en moest ik mezelf al hinkend bevrijden.
De rest van de avond trok ik De Broek uit frustratie zo hoog op dat er te midden van al die stof een camel toe ontstond. Uiteindelijk gaf ik de strijd op en fietste verslagen naar huis. Halverwege mijn aftocht ging De Broek als laatste daad van verzet nog aan het wapperen en kwam zo tussen de spaken van mijn achterwiel terecht. R.I.P. Broek. Het mocht niet zijn. De volgend keer koop ik gewoon weer een saaie skinny.
Deze column verscheen in Flair op 19 september 2017.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
