COLUMN: ‘Ik droomde luidop van lessen skippen en mama die mijn was deed’

Als student is uitgaan op donderdag het summum van genot. De week zit er bijna op, het weekend komt eraan en je geniet alvast van een welverdiende preview. Al je vrienden doen vrolijk mee, dus vrijdag is de collectieve kater snel verteerd. Ook handig: er blijven nog drie dagen over om weer bij je positieven te komen. Waarom doen we dat na het afstuderen niet meer?!

Met die ingesteldheid begon ik afgelopen donderdag aan een nostalgische nacht. Tien jaar geleden werd de avond steevast ingezet met een pint of goedkope nachtwinkelwijn. Nu deden mijn vrienden en ik dat met cocktails en champagne. Studentenleven vs. werkleven: 0-1. Ook onze vervoersmiddelen leken erop vooruitgegaan. Het feest lag slechts een kilometer verder, maar om vriendin E. te citeren: ‘In deze polaire vortex kan ik écht niet over straat.’ Een taxi, dus.

Als bijna-dertiger drukte het me vooral met de neus op een aantal feiten: 1. Ik word oud. 2. Ik heb een moeilijk te onderdrukken drang om flesjes van de grond te rapen voordat iemand erop trapt. 3. Ik verander langzaam maar zeker in mijn moeder.

Tijdens mijn bachelorjaren droeg ik Uggs om op weg naar de Overpoort de vrieskou te trotseren – dat kon toen nog – dit keer had ik glitterlaarsjes van Saint Laurent aan, een beslissing waarvan ik spijt had zodra de deur van het danscafé achter ons dichtviel. De klok had nog maar net één uur geslagen en de keet was nu al een ravage. Overal omgestoten bekers bier en zatte tieners.

Als student is feesten met andere studenten fun. Als bijna-dertiger drukte het me vooral met de neus op een aantal feiten: 1. Ik word oud. 2. Ik heb een moeilijk te onderdrukken drang om flesjes van de grond te rapen voordat iemand erop trapt. 3. Ik verander langzaam maar zeker in mijn moeder. De britpop die door de boxen schalde, kon een verdere existentiële crisis gelukkig vermijden. Oasis! Arctic Monkeys! De jeugd bleek elke letter tekst uit het hoofd te kennen, al deed een snelle rekensom me verwonderd beseffen dat zij gemiddeld 8 jaar waren toen ‘When the Sun Goes Down’ uitkwam en ronduit embryonaal ten tijde van ‘Wonderwall’.

Na een bacchanaal van lauwe pils en vage gesprekken sukkelde ik uiteindelijk weer de taxi in om daags nadien met stekende hoofdpijn de wekker af te drukken. Luidop droomde ik van een leven waarin lessen geskipt konden worden, notities doorgegeven en de vuile was thuis door mamalief werd gewassen. Helaas riepen er deadlines, die ik magna cum laude aan het missen was, en moest ik mijn huishouden ondertussen zélf doen. Met drie Dafalgans en den daver kwam ik de rest van de dag door, maar één ding weet ik zeker: voortaan blijf ik op donderdag thuis ‘Temptation Island’ kijken. Of ik neem volgende vrijdag verlof, natuurlijk.

Deze column verscheen in Flair op 6 maart 2018.

Meer columns van Catherine:

• COLUMN: ‘Ik was er heilig van overtuigd dat we de eerste slachtoffers zouden zijn van de Airbnbutcher’
• COLUMN: ‘Vorige week werd ik door drie kerels tegelijk gepakt en dat werd met toch even te veel!’
• COLUMN: ‘Ik roep dat iedere vrouw mooi is, en verplicht tegelijk mijn lief om elk onflatterend plaatje te deleten’