Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over een verjaardagsfeestje
Wat herinner jij je nog van 9 mei 2019? Bij mij is dat het volgende: het was een donderdag. Om halfzes ’s avonds zat ik met mijn lief in de zetel Lorenz Monster Munch-chips te eten. Nadat ik iets te enthousiast om een grap lachte die ik zelf gemaakt had, voelde ik plots iets warms tussen mijn benen. Ik kneep mijn billen bijeen en sprak de gevleugelde woorden: ‘Ik denk dat ik in mijn broek geplast heb.’ Ik herinner me ook nog dat mijn lief noch ik ons daar echt veel vragen bij stelden. Wat enigszins verontrustend is, besef ik nu.
Ik weet nog hoe ik daarop traag maar zo snel mogelijk naar het toilet liep en daar iets aanschouwde waarvan ik dacht dat het een verkoudheid van mijn vagina was. Om dan te beseffen dat mijn vagina niet geniest had in mijn slip, maar dat ik mijn slijmprop verloren was. Wat op het eerste gezicht eigenlijk wel op hetzelfde neerkomt... Ik hoor me nog vanuit het toilet roepen naar mijn lief: ‘Het is begonnen!’ Ik zie me nog een handdoek tussen mijn benen steken terwijl mijn lief een diepvriespizza in de oven stopte, en wat later begonnen we aan ons laatste avondmaal zonder kind. Enkele uren later reden we naar het ziekenhuis. Dat was 9 mei 2019. De volgende dag, ongeveer 25 uur na die vaginale niesbui, zou onze dochter echt geboren worden. En het is die dag die vanaf dat moment geldt als haar verjaardag.
Ik was geen verjaardagsfeestje voor mijn dochter aan het regelen, ik was een feestje voor mezelf aan het plannen.
Toen haar eerste verjaardag eraan kwam, schoot ik in een kramp. In volle lockdown vulde ik een online winkelmandje voor bijna tweehonderd euro aan feestartikelen, van een kroon tot een mooie ballonslinger in pastelkleuren en een opblaasbare ‘1’. Ik googelde taartrecepten en zocht een tof kaarsje om daarop te zetten. En vlaggetjes! Maar net voor het afrekenen besefte ik dat ik mezelf voor de gek aan het houden was. Ik was geen verjaardagsfeestje voor haar aan het regelen, ik was een feestje voor mezelf aan het plannen. Haar verjaardag was namelijk vooral een viering van mijn lief en mij, de twee mensen die het ene moment nog nietsvermoedend chips aan het eten waren en het volgende moment een mensje in leven moesten houden. Daarom warmden we de avond voordien diepvriespizza op en vierden we op die eerste verjaardag ons gelukte geluk. Zonder kroon, maar met een opblaasbare ‘1’ die constant van de muur viel en ballonnen die op condooms leken. Gebruikte condooms...
Op haar tweede verjaardag schoot ik dan ook niet langer in een kramp. De avond voordien was er opnieuw diepvriespizza, er is dat aanhoudend gevoel van gelukt geluk en er zijn die herinneringen aan twee jaar geleden. Meer is hier niet nodig voor een geslaagde verjaardag.
Meer columns van Nele:
