'De natuur is prachtig, elke zonsondergang is magisch en de wifi is... onbestaand.'
COLUMN: ‘Als je op een idyllisch eiland zit maar er niks over kan posten, gebeurt het dan wel écht?’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Herinner je je dat filosofische raadsel over de vallende boom in het bos die niemand hoort? Het equivalent anno 2017 gaat als volgt: als je je op een idyllisch eiland bevindt maar er niks over kan posten, gebeurt het dan wel écht? Bovenstaande gedachtestroom maalt door mijn hoofd terwijl ik op een verlaten strand lig met een margarita in de hand.
Samen met mijn familie geniet ik van een vakantie op Isla Espíritu Santo, een onbewoond stukje Mexico in de Zee van Cortés. De natuur is prachtig, elke zonsondergang is magisch en de wifi is... onbestaand. Sterker nog: ik heb nul komma nul bereik op het godganse eiland. Wanneer de gids van ons tentenkamp wil bellen met de buitenwereld, vaart hij naar een grote rots twee kilometer verder, ook wel ‘het telefoonhokje’ genoemd, waar je mits wat moeite één blokje verbinding uit de lucht kan plukken. Dan maar een digitale detox. Twee dagen off the grid moet lukken, toch?
Dag één is een makkie. Een verademing, zelfs. Voor het eerst sinds de uitvinding van de smartphone wordt mijn dag niet verstoord door het schrille geping van allerhande apps en een eindeloze stroom opdringerige pushberichten. Ik neem foto’s omdat ik daar zin in heb, niet omdat ze in combinatie met een grappige caption en de juiste hashtags mogelijk een vorm van externe validatie kunnen opleveren. Rust.
Heeft Kim Kardashian nog een nieuwe selfie gedeeld, of Kim Jong-un een kernwapen?
Tegen de avond vraag ik me af hoe het met mijn lief gesteld is en met de buitenwereld tout court, maar de volgende lading drankjes doet mijn vraagtekens alweer verdwijnen als sneeuw voor de zon. Dag twee begint met een kater. Auch. Normaal zou ik die verwerken door een halfuur hersenloos langs de Instagram Stories van onbekenden te zappen. Dat zit er nu niet in. Een plotseling gemis overvalt me terwijl ik naar mijn vastgelopen feed staar en voor ik het weet, ben ik foto’s tot vierkantjes aan het croppen.
Zo moeten de deelnemers van ‘Expeditie Robinson’ zich voelen. Of zij ook toegang krijgen tot een kingsize bed en een kok die drie keer per dag taco’s op tafel tovert, laat ik in het midden. Ons isolement speelt me parten. Heeft Kim Kardashian nog een nieuwe selfie gedeeld, of Kim Jong-un een kernwapen, niemand die het weet. Net als ik tijdens een boottochtje dramatisch wil verkondigen dat ik mijn immuniteit opgeef en het eiland wil verlaten, hoor ik een bekend geluid. Halleluja, ontvangst! Het blijkt een sms van Proximus: of ik mijn openstaande factuur wil betalen. Snel switch ik naar vliegtuigmodus en doe alsof er niks gebeurd is. Laat de buitenwereld nog maar even wachten. Ik zit hier best.
Deze column verscheen in Flair op 12 december 2017.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
