'Een wijs fotograaf zei ooit: Met kinderen en dieren valt onmogelijk te werken. Terwijl je de gemiddelde labrador kan doen stilzitten met één snoepje, komt er bij kleuters schijnbaar meer aan te pas.'
COLUMN: ‘Er waren beloftes over frietjes, een kermisbezoek... De modellen wisten heel goed wat ze waard zijn’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Kinderen zijn net volwassenen. Wat zeg ik? Ze zijn slimmer dan wij! Ze hebben een eigen willetje en weten verdraaid goed hoe ze hun goesting moeten krijgen. Dat werd me nog maar eens duidelijk tijdens de shoot die je deze week in Flair kan bewonderen. De modellen van dienst: vijf überschattige koters van 2,5 tot 5 jaar, gekleed in de hipste kindermode. Ik had ze gescout bij vrienden, kennissen en collega’s. Dat was het makkelijke gedeelte. Elke moeder staat namelijk te springen om zoon- of dochterlief in de picture te zetten.
Het moeilijke gedeelte moest nog komen. Een wijs fotograaf zei ooit: Met kinderen en dieren valt onmogelijk te werken. Terwijl je de gemiddelde labrador kan doen stilzitten met één snoepje, komt er bij kleuters schijnbaar meer aan te pas. De ene wilde vooral gekke bekken trekken richting camera, de andere eiste dat mama mee in beeld bleef staan. Logische reacties op die leeftijd, dacht ik eerst, maar toen pas kreeg ik door dat de gedragingen deel uitmaakten van een bikkelharde onderhandelingsstrijd.
Ik was verslaafd aan aandacht, zelfs mediageil! Zodra mijn vader zijn camera aanzette, sprong ik voor de lens met weetjes, quizvragen en monologen.
‘Wat heb je te bieden?’ las ik uitdagend in een paar grote blauwe kinderkijkers. Een voor een zag ik de moeders zwichten. Er volgden beloftes over ijsjes, frietjes, een bezoek aan de kermis... Deze modellen wisten heel goed wat ze waard zijn. Het deed me aan een piepjonge versie van mezelf denken. Mijn zin doordrijven was een van mijn hobby’s, naast spelen met de barbies en twee zussen regisseren.
Eerst lief doen tegen mama, dan krokodillentranen persen bij papa tot een van beiden overstag ging – meestal mijn pa. In een schat aan homevideo’s die mijn moeder recent liet digitaliseren, is te zien hoe ik Huize Kosters terroriseerde met mijn divastreken. Ik was verslaafd aan aandacht, zelfs mediageil! Zodra mijn vader zijn camera aanzette, sprong ik voor de lens met weetjes, quizvragen en monologen over interessante onderwerpen, van Disneyfilms tot de Dierenvriendjes.
Aan iedereen die het horen wilde – voornamelijk mijn zusjes en de jack russell van oma – verkondigde ik dat ik toneelspeler of presentatrice zou worden. Ik plande ook met een oliesjeik te trouwen en dan van hem te scheiden om zijn fortuin te erven. Toch jammer hoe snel de volwassenheid die kinderdromen heeft uitgewist, en misschien gelukkig wat betreft dat laatste geval. Wie weet had ik ondertussen een eigen show gehad! Zoeken ze bij ‘Twee tot de zesde macht’ nog iemand? Ach, voor mij is het wellicht te laat, maar niet voor onze ambitieuze minimodellen. Liefste kids, laat niemand jullie ooit veranderen.
Deze column verscheen in Flair op 13 maart 2018.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
