'Anno 2018 is offline gaan de grootste luxe. Even heerlijk onbereikbaar zijn zonder het gepingel en gepush van dertig apps en vijf groepschats.'
COLUMN: ‘Wat? Geen real-timeverkeersinfo? What’s next, een f*cking kaart?!’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Anno 2018 is offline gaan de grootste luxe. Even heerlijk onbereikbaar zijn zonder het gepingel en gepush van dertig apps, vijf groepschats en één activity tracker die klaagt dat je vandaag nog geen tien, laat staan 10.000 stappen hebt gezet. Wanneer iets of iemand anders echter het startschot tot digitale detox geeft, wordt dat heel wat minder fun. Zo besloot mijn iPhone op een warme zomerdag dat het tijd was voor een verfrissende duik, gevolgd door twee dagen vakantie in een zak rijst. Ongewild ging ik off the grid.
Nadat ik de klassieke rouwfases in sneltempo doorlopen had – ontkenning, woede, verdriet! – zat er nog maar één ding op: het verlies aanvaarden en hopen op een miraculeuze herrijzenis. In afwachting van die blijde gebeurtenis bleek nog maar eens hoe hulpeloos de moderne mens zonder smartphone is.
Toegegeven: de radiostilte had ook z’n pluspunten. Mijn moeder kon me tijdelijk niet meer bellen om te vragen of ik het wachtwoord van haar Apple ID nog ken – een wekelijkse traditie.
Ik voelde me verloren – letterlijk, want zonder Waze vond ik de weg niet meer. Uit het handschoenkastje van mijn auto viste ik een relikwie uit lang vervlogen tijden. De gps. Ik stelde het adres in en betreurde het gebrek aan realtimeverkeersinfo. What’s next? riep ik hardop. Een f *cking kaart? Navigeren op de sterren?! Wonder boven wonder raakte ik toch thuis en stelde ik vast dat mijn zus mijn reservetelefoon nog in haar bezit had. Mijn eerste reflex: haar een woedend bericht sturen. Alleen gaat dat natuurlijk moeilijk sans smartphone. Had zij even geluk.
Toegegeven: de radiostilte had ook z’n pluspunten. Mijn moeder kon me tijdelijk niet meer bellen om te vragen of ik het wachtwoord van haar Apple ID nog ken – een wekelijkse traditie – en in afwezigheid van social media had ik plots een zee aan tijd. De situatie dwong me te leven in het hier en nu in plaats van in de twilight zone tussen iCalnotificaties en Facebookherinneringen. Een keiharde afkick van mijn Instagramverslaving maakte meteen ook korte metten met elke vorm van fomo. De feestjes die je niet ziet, kan je niet missen, toch?
Even overwoog ik om de wonderen der draagbare telefonie compleet op te geven en opnieuw een vaste lijn te installeren, maar dan besefte ik wat ik zou missen. Deadlines, dates en doktersafspraken ten eerste, maar ook de mogelijkheid om met mijn lief te bellen wanneer ik in de file sta en de kans om een ander nummer op te zetten wanneer elke zender Ed Sheeran draait. Toen duidelijk werd dat de wederopstanding uit zou blijven en mijn oude iPhone definitief met vervroegd pensioen bleek, ging ik dus met tegenzin op zoek naar vervanging. En naar een waterproof hoesje.
Deze column verscheen in Flair op 21 augustus 2018.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
