Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
Voor je voor het eerst mama wordt, overpeins je alle dingen die je jouw oogappel later zeker wilt bijbrengen. Voor mijn dochter hoopte ik bijvoorbeeld dat ze graag zou lezen. Dat ze verslaafd zou worden aan Harry Potter en haar exemplaar van Matilda zou lezen en herlezen tot het bijna uit elkaar viel, zoals dat van mij.
Dat ze zich zo weinig mogelijk zou aantrekken van andermans gedacht en altijd koppig haar ding zou doen. Dat ze lief zou zijn voor anderen en geen pester zou worden. Of de leider van het kliekje. Want ik heb een bloedhekel aan kliekjes. Kliekjes vrouwen welteverstaan, kliekjes eten laat ik ‘s avonds in alle donkerte graag op mij afkomen, maar dit geheel terzijde.
Helaas, vijf jaar na de komst van mijn eerste afstammeling blijk je dus bitter weinig in de pap te brokken te hebben wat betreft de dingen die je kleine wonder van je overneemt. Akkoord, er zijn zaken – neem nu goeie manieren, alsjeblieft dankjewel en consorten – die je wat kan drillen, maar het meest opvallend zijn toch je eigen onhebbelijkheden die je blijkbaar óók ter beschikking hebt gesteld op het erfbuffet.
En wat bleek? Het rare ding dat ze deed met haar ogen bleek een ‘oogrol’, en nog veel erger: volgens mijn liefhebbende echtgenoot doe ik er zo’n 575 per dag.
Dat werd ik pijnlijk gewaar toen ik met haar in discussie ging over iets banaals, ik geloof dat het de kleur van haar sokken was die haar niet aanstond. ‘Pff mama, die kleur is zo saai!’ zei ze en ze trok er een vreselijk arrogant gezicht bij, begeleid door iets vreemds dat ze deed met haar ogen. Haar vader moest om dat laatste iets te hartelijk lachen en vroeg zich af of ik het niet vreemd vond om haar dat ook te zien doen. Hoezo, óók?, vroeg ik. En wat bleek? Het rare ding dat ze deed met haar ogen bleek een ‘oogrol’, en nog veel erger: volgens mijn liefhebbende echtgenoot doe ik er zo’n 575 per dag.
Man, wat ziet dat er irritant uit! Plots werd er zoveel duidelijk! Al die leerkrachten die mijn moeder aanklampten op de ouderavond: over de resultaten geen klagen, maar ‘Lien heeft zo’n ongeïnteresseerde blik’. Vervang ‘ongeïnteresseerd’ door ‘arrogant’, ‘uitdagend’ en alle varianten: ook dat heb ik allemaal ooit gehoord. En nooit geloofd, want ja: ik sta natuurlijk mijn oogrol niet te oefenen voor de spiegel. Tot die spiegel mijn dochter bleek en ik tot mijn scha en schande moest toegeven dat het toch best onhebbelijk is, dat gerol, liefst nog met een zucht erbij.
Als de lieve lezer nu de belofte verwacht dat ik het nooit meer zal doen, zal ik hem of haar toch moeten teleurstellen: mijn arrogante oogrol is een even groot deel van mij als mijn grote rechtvaardigheidsgevoel en mijn bulderlach (die begint met ‘Ha!’ en vervolgens overgaat in piepen, mijn man vergelijkt mij graag met Kamiel Spiessens). En ik oogrol zo vaak en zo onbewust dat er volgens mij ook geen beginnen aan is om het nog af te leren. Maar ik zeg mijn dochter wel elke keer dat het geen gezicht is als zij het doet. Ondertussen zo’n twintig keer per dag.
Deze column verscheen in Flair op 31 oktober 2017.
Meer columns van Lien lezen:
