'Niets doet meer zeer dan een break-up... met een van je beste vriendinnen.'
COLUMN: ‘Het was oorlog, met Whatsapp als strijdtoneel. Als ik ““aan het typen”” zag, wist ik dat er een nieuwe aanval zou volgen’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Niets doet meer zeer dan een break-up... met een van je beste vriendinnen. Terwijl je bij elke vorm van ldvd nog kon uithuilen op de schouder van voornoemde bestie, is zij plots de grote afwezige. Bij wie moet je nu je hart uitstorten? Je lief? Die begrijpt de complexiteit van jullie relatie niet. Andere vrienden? Die willen geen partij kiezen. Je moeder? Die vindt vriendinnen zwaar overrated. Dus ga je verder met je leven en probeer je jezelf ervan te overtuigen dat je beter af bent zonder haar, terwijl je haar diep vanbinnen elke dag mist.
Jij vertrok die ene keer veel te vroeg op dat feestje – om halfdrie, triestig! Zij likete al wekenlang niets meer op jouw Instagram – zelfs die goeie selfie niet, grof!
De reden voor jullie ruzie is zo stom dat je hem eigenlijk al half vergeten bent. Zij vond dat jij veranderd was. Jij vond dat zij in het verleden leefde. Zij vond jou saai geworden. Jij vond haar ondankbaar. Jij vertrok die ene keer veel te vroeg op dat feestje – om halfdrie, triestig! Zij likete al wekenlang niets meer op jouw Instagram – zelfs die goeie selfie niet, grof! Plots was het oorlog en deed Whatsapp dienst als strijdtoneel. Telkens als je ‘aan het typen’ zag staan, wist je dat er een nieuwe aanval zou volgen. Afgekorte verwijten vlogen heen en weer als kanonskogels, met autocorrect als enige winnaar. Op den duur deed je zelfs geen moeite meer om typfouten te corrigeren. Samen met
de Nederlandse spelling sneuvelde ook jullie vriendschap. R.I.P. De weken na de blitzkrieg – bitch-krieg? – lag de stad in puin.
Je deed je best om te laveren tussen de brokstukken: je vermeed plaatsen waar zij kon zijn, onderdrukte de drang om haar in een meme te taggen en bleef afzijdig in elke groepschat. Een staakt-het-vuren zou niet snel volgen. Daarvoor waren jullie te koppig. Jij wachtte halsstarrig af of zij de witte vlag zou hijsen. Zij dacht dat ze dat al gedaan had. Beide kampen stuurden voor interpretatie vatbare rooksignalen die de andere kant van de Leien niet eens haalden. Uiteindelijk gaf je de strijd op. Dan maar één vriendin minder. Maar wat voor één. Nu zijn we hier en krijg je plots een bericht. Het komt van haar. Eerst klinkt ze gekwetst, dan boos.
Jij bent dat ook, maar dan in omgekeerde volgorde. Stiekem zijn jullie allebei blij met de doorbroken stilte, maar pas na een halfuur passief- agressief over-en-weergetyp mag dat toegegeven worden. Dan volgt de verzoening. Zij: ‘Ik dacht dat je me vergeten was.’ Jij: ‘Ik dacht je me niet meer kon uitstaan.’ Jullie huilen, lachen en vallen elkaar in de virtuele armen. Stiekem dacht je wel dat het goed zou komen. Ze weet simpelweg te veel van jou om haar zomaar te laten gaan. Terug vriend?
Deze column verscheen in Flair op 13 juni 2017.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
