COLUMN: ‘Ik was er heilig van overtuigd dat we de eerste slachtoffers zouden zijn van de Airbnbutcher’

Ik hou van hotelbedden, maar mogelijk nog meer van Airbnb. In hotels voel je je een toerist, in iemands eigen woonst een local. Al zijn er ook nadelen aan verbonden. Zo logeerden mijn lief en ik ooit bij Elizabeth en James in Londen. Aan hun profiel te zien vormden ze het perfecte koppel. Crazy in love met een tolereerbare dosis klefheid. Op de gemeenschappelijke foto (duh) zagen ze er doodgelukkig uit en elk bericht werd in wij-vorm beantwoord. Ze konden niet wáchten om ons te verwelkomen in hun townhouse aan Victoria Park.

Toen we eindelijk arriveerden, bleek Elizabeth echter nergens te bespeuren. Het was James die ons begroette en James die we de komende dagen te pas en te onpas tegen het lijf liepen in de gang. Over zijn wederhelft repte hij met geen woord en – nu wordt het écht eng – ze stond op geen enkele foto!

Was ze een geest? Was het koppel ondertussen uit elkaar, maar hadden ze niettemin beslist hun succesvolle Airbnbusiness draaiende te houden? Was James een psychopaat die zijn vrouw had vermoord? Mijn gedachten sloegen op hol en ‘s nachts lag ik wakker in bed, er heilig van overtuigd dat we morgen de voorpagina’s van de Britse tabloids zouden halen in een gruwelijk verhaal over de eerste slachtoffers van de Airbnbutcher!

We ontdekten op dag één een sex offender notification in de keukenla, waarop doodleuk te lezen stond dat vijf huizen verder een veroordeeld verkrachter woonde.

Zoals je wellicht vermoedt, overleefden we de reis. Sterker nog, we boekten bij thuiskomst opnieuw een trip, en nóg een, tot we aan de andere kant van de Atlantische Oceaan in de villa van Mark terechtkwamen. Deze keer hadden we de familie meegesleurd. Mark had geen mysterieuze eega, wél een Amerikaanse ijskast met touchscreen en camera, waardoor je de inhoud kon raadplegen zonder de deur te openen.

Mark leek een winnaar. Toch had zijn crib een aantal verborgen gebreken. Zo ontdekten we op dag één een sex offender notification in de keukenla, waarop doodleuk te lezen stond dat vijf huizen verder een veroordeeld verkrachter woonde, en op dag twee een kakkerlak in de badkamer. Mijn schoonbroer noemde hem liefdevol Frederik, niet wetende dat dat tevens de naam van mijn hoofdredacteur is. Sorry!

Toch beleefden we een topvakantie en thuis gaf ik Mark een vijfsterrenreview. So what van dat ongedierte? Toch leek onze host lang niet tevreden. In een kwaad bericht loog hij dat we een van zijn bedden bevuild hadden. Dat er op het ledikant in kwestie nooit geslapen was, kon hem niet schelen. Hij eiste dat we onmiddellijk $ 200 zouden overmaken voor een nieuwe matras. Daarvoor had mijn familie gelukkig maar één woord over: bullshit, Mark, Airbnbullshit!

Deze column verscheen in Flair op 27 februari 2018.

Meer columns van Catherine:

• COLUMN: ‘Vorige week werd ik door drie kerels tegelijk gepakt en dat werd met toch even te veel!’
• COLUMN: ‘Ik roep dat iedere vrouw mooi is, en verplicht tegelijk mijn lief om elk onflatterend plaatje te deleten’
• COLUMN: ‘De sneeuwkoets moet het Noorse equivalent ven de bierfiets zijn: uiterst irritant’