'Wie weet, wilde ik wel eeuwig alleen blijven of met een onwettige minnaar de wereld rondreizen.'
COLUMN: ‘Ik was 19 en rebels. Trouwen als einddoel voor elke vrouw, absurd!’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Ik was 16 toen mijn moeder blinkend van trots mijn kamer binnenwandelde. Ze had een brief vast en duidelijk een belangrijk nieuwtje te delen. ‘Ik ben voor jou met voorhuwelijkssparen begonnen’, legde ze vrolijk uit, ‘Kijk.’ Plechtig overhandigde ze me een blad papier waarop stond dat er elk jaar € 48 op een magische bankrekening zou worden vastgezet bij wijze van bruidsschat. De traditie ging over van moeder op dochter. Zij zou mij op weg helpen, net zoals oma dat voor haar had gedaan.
€ 48 leek toen nog een redelijk bedrag. Het kwam overeen met mijn maandelijkse zakgeld en bleek ruimschoots voldoende om mijn puberale levensstijl te bekostigen. Het idee dat deze som zich zomaar zou kunnen vertienvoudigen, deed me alvast dromen van een sprookjeshuwelijk met champagne, witte pauwen en Elton John achter een vleugelpiano.
Ondertussen weet ik dat € 48 je met moeite vijf venti frappuccino’s plus muffin in de Starbucks oplevert. Dat het hele concept van voorhuwelijkssparen op z’n zachtst gezegd ouderwets te noemen valt, kwam pas later bij me op. Ik was 19 en rebels. Trouwen als einddoel voor elke vrouw, absurd! Wie weet, wilde ik wel eeuwig alleen blijven of met een onwettige minnaar de wereld rondreizen.
Rond mijn 23ste besloot ook de Christelijke Mutualiteit de lift naar de 21ste eeuw te nemen. Het voorhuwelijkssparen werd afgeschaft.
Er stond op dat moment € 144 op mijn spaarboekje en ik besefte helaas goed dat die activa noch voor een bruiloft, noch voor een all-invakantie naar Turkije zouden volstaan. Mijn moeder wilde het niet horen. Rond mijn 23ste besloot ook de Christelijke Mutualiteit de lift naar de 21ste eeuw te nemen. Het voorhuwelijkssparen werd afgeschaft. Misschien hadden ze eindelijk door dat zelfs het twintigvoud van € 48 niet genoeg zou zijn voor een feest in de parochiezaal met een dj van twee dorpen verder.
De verandering ging vergezeld van een ultimatum: wie 30 wordt en nog steeds niet officieel van ‘t straat is, zal het bedrag desondanks doorgestort krijgen. Op die gezegende leeftijd vergaat schijnbaar alle hoop op een verlovingsring.
Vandaag ontving ik opnieuw een brief. Mijn burgerlijke staat heeft me doorheen de jaren € 672 opgeleverd. Dat is 14 keer 48 waarvoor ik mijn mama oprecht wil bedanken. Al zijn er recent drie collega’s in de echt verbonden en heb ik een sterk vermoeden dat hun Pinterest-partijen op respectievelijk een boerderij, een Mechels eiland en een echt eiland genaamd Ibiza nét iets meer mochten kosten. Soit. Een ongetrouwd paard moet je niet in de bek kijken. Volgend jaar word ik 30 en kan ik me eindelijk een buffet met 144 frappuccino’s veroorloven. De uitnodiging volgt.
Deze column verscheen in Flair op 31 oktober 2017.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
