'Wanneer ik er genoeg van had en afscheid nam, pakte hij me stevig vast en zei grijnzend: "Even profiteren, hè."'
COLUMN: ‘Later die dag dropte hij volgend ongewenst proza in mijn inbox: Lekker grietje *knipoog*’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Tijden veranderen, en ook weer niet. Net wanneer je denkt dat racisme en seksisme eindelijk op hun retour zijn, word je geconfronteerd met hun alledaagse uitwassen. Een kennis die het n-woord casual in een zin gebruikt of een collega die aan een donker model vraagt van waar ze afkomstig is: ‘Nee, maar van waar écht?’ Het was vast niet zo bedoeld en ze vond het toch niet erg? Als we dáár al niet meer tegen kunnen! Kunnen wel, maar willen niet. Het is 2018 en mijn geduld is bijna op.
Toch weet ik nog steeds niet goed hoe te reageren. Wat zeg je tegen een omstaander die in het beste geval onwetend is en in het slechtste xenofoob? Twijfelend tussen confrontatie en dialoog gaat het moment voorbij en blijft er niets meer over dan een verhaal om ‘s avonds tegen mijn lief te vertellen. Kan ik me lekker open-minded voelen terwijl de verlegen wereldverbeteraar in mij zich schaamt.
Hoe kon het dat ik na het horen en lezen van honderd #MeToo-verhalen nog steeds niet in staat was om de eerste de beste vorm van grensoverschrijdend gedrag te counteren?
Mijn reactievermogen bleek even traag toen ik zelf te maken kreeg met archaïsch onrecht. Op straat liep ik een oude bekende tegen het lijf, die na wat smalltalk over familie en werk iets te snel overschakelde op mijn liefdesleven. Zijn vragen evolueerden algauw van ongemakkelijk naar ongepast. Wanneer ik er eindelijk genoeg van had en afscheid nam, pakte hij me stevig vast en zei grijnzend: ‘Even profiteren, hè.’ Ik weet nog dat ik lachte, hoewel er niks te lachen viel.
Op weg naar huis voelde ik me verbouwereerd en vervolgens woedend – vooral op mezelf. Hoe kon het dat ik na het horen en lezen van honderd #MeToo-verhalen nog steeds niet in staat was om de eerste de beste vorm van grensoverschrijdend gedrag te counteren met een grensherstellende klap in het gezicht? Dat er na die hele heisa nog mannen bestaan die de memo niet gekregen hebben, is een bedenking die ik me pas in tweede instantie maakte. Later die dag dropte hij volgend ongewenst proza in mijn inbox: ‘Lekker grietje *knipoog*.’ Blokkeren, negeren en verdergaan, een mantra voor moderne meisjes.
Ondertussen begrijp ik mijn gebrek aan reflex. Sommige zaken wennen namelijk nooit. Discriminatie en seksuele intimidatie komen telkens weer als een hoogst onaangename verrassing die je weerloos achterlaat. Niet langer. Gisteren liep ik over de kermis vergezeld van twee vriendinnen en een Hello Kitty-ballon toen dezelfde kwel-geest uit de menigte naar me toe kwam gesneld. ‘Ik denk dat ik mij moet verontschuldigen’, stamelde hij. ‘Nee, dank u’, repliceerde ik stoïcijns, en ik huppelde verder. Het geduld is op en het vat vergiffenis is leeg. Misschien zijn de tijden dan toch veranderd.
Deze column verscheen in Flair op 12 juni 2018.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
