Redactrice Jolien doet vanaf vandaag mee aan Mei Plasticvrij.
COLUMN: ‘Met schaamhaar rondlopen waarin zelfs Tarzan verdwaalt, dat durf ik toch niet hoor’
Moet ik nu mijn poep afkuisen met krantenpapier? Is het wel sociaal aanvaardbaar om mijn benen een maand niet te scheren? Moet mijn hond nu kaka doen op het toilet? En vooral: moet ik mij nu schuldig voelen wanneer ik toch nog plastic koop? Ik doe mee aan Mei Plasticvrij en heb geen flauw benul van waar ik aan begonnen ben.
Eerlijk? Ik had nooit verwacht dat ik als stagiaire zo’n groot project zou krijgen. Ik zei dan ook zonder nadenken ‘ja‘ op de vraag of ik wilde meedoen aan de campagne Mei Plasticvrij. Natuurlijk stond ik er toen nog niet bij stil dat ik een maand lang voorbij mijn favoriete paprikachips – mét ribbels, uiteraard – moet zien te wandelen en dat ik mijn partner in crime op een vrijdagavond – pizza margherita for the win – ook op mijn buik kan schrijven.
Ik blijf mezelf aanmoedigen, maar in de wetenschap dat ik nu zonder rietje mijn gin-tonic achterover moet kappen, is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig ben ik een strever, echt zo iemand waar je in de klas niet naast wil zitten, tenzij het is om te spieken. En hoewel deze challenge potverdorie geen gemakkelijke is, ga ik toch voor de 11/10.
Vandaag begin ik te bouwen aan een nieuw stukje eigenwaarde.
‘Het leven is aan de durvers’, zeggen ze dan. Maar een hele maand mijn benen niet scheren – gezien de plastic scheermesjes – en met schaamhaar rondlopen waarin zelfs Tarzan zijn weg niet meer vindt, dat durf ik toch niet hoor. Daarom heb ik geïnvesteerd. Jawel, ik – de ‘gij gaat dat toch nooit kunnen’ – heb een scheermes uit bamboe gekocht. En geloof het of niet, maar ik ben er nu al verliefd op. Het is gewoon te fancy voor woorden. Die tandenborstel uit bamboe kocht ik er dan ook maar bij, zodat ik geen verzendkosten moest betalen.
Je moet weten: ik haat shoppen. Urenlang aanschuiven aan de paskamers om uiteindelijk alleen met een paar haarelastiekjes naar buiten te komen, het is niet aan mijn geduld besteed. Daarom shop ik er online maar al te graag vanuit de zetel – met een zak paprikachips mét ribbels – op los. Vanaf vandaag moet ik ook die zoute zonde vaarwel zeggen en elke dag noten uit een glazen bokaal eten, of dat denk ik toch.
De campagne in een negatief daglicht plaatsen, is allesbehalve mijn bedoeling. Ik ben gewoon zo iemand die alles in de grond boort, zodat het nadien enkel maar beter kan worden. Ik ben oprecht super hyped over het hele concept van Mei Plasticvrij en ik durf tijdens een discussie ook weleens de groene goeroe uithangen – hoewel rood eigenlijk mijn lievelingskleur is. Reality hits gewoon eventjes harder dan ooit, nu ik echt op de rand van een plasticvrij leven sta.
Gelukkig ben ik een strever, echt zo iemand waar je in de klas niet naast wil zitten, tenzij het is om te spieken
Ik ben benieuwd. Echt. Benieuwd naar hoe voldaan ik me zal voelen na mijn eerste plasticvrije boterham met choco. Benieuwd naar het gevoel om eens geen tomaten uit een potje te kopen en benieuwd naar hoe de mensen zullen reageren wanneer ze mij zonder mijn all-time favourite All Stars door het dorp zien paraderen. Want ja, ook daar zit plastic aan.
Maar waar ik eigenlijk het meest benieuwd naar ben? Dat is de community waar ik met mijn bamboetandenborstel vanaf vandaag deel van uitmaak. Vandaag begin ik te bouwen aan een nieuw stukje eigenwaarde. En dat doe ik samen met duizenden, of wat zeg ik, misschien zelfs tienduizenden andere deelnemers die nog hoop hebben in een gezonde toekomst. En stiekem voel ik me heel vereerd. Vereerd dat ook ik voor de eerste keer bewust mijn steentje kan bijdragen, al is het misschien maar een kiezelsteentje.
Meer info over Mei Plasticvrij vind je hier.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
