Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik was nooit het type om OCD – een dwangneurose – te hebben, dacht ik. Ik tel niet bij alles wat ik doe tot tien, ik sla geen traptreden over, en de meeste bewegingen vermijd ik liever dan dat ik ze drie keer herhaal. En toen kreeg ik een kind dat graag met klei speelt. Tijdens de allereerste kleisessie verzocht ik haar vriendelijk doch kordaat de klei niet te mengen. Ik zei het bijna nonchalant, alsof het een evidentie was. Want klei meng je niet.
Samen met zoveel andere ouders voelde ik die eerste keer dan ook al snel diepe emoties, zijnde hoop enerzijds en vernietigende teleurstelling anderzijds; de hoop dat je kind net dezelfde creaties zal maken als die op de verpakking van de klei. Een krokodil. Of een dolfijn. Een auto. Een ijsje. Er zijn immers allerhande vormpjes en je hoeft geen wetenschappelijke studies afgerond te hebben om met klei en vormpjes te werken. En toch was daar die teleurstelling toen ze uiteindelijk met een bol gemengde klei in haar handen zat. De overheersende kleur van die bol was taupe, of iets wat daarop leek.
Een groene dolfijn! Een blauwe krokodil! Het gele dekseltje op het potje met rode klei. En omgekeerd! Wie wil er niet zo leven?
Voor veel ouders is die stress over gemengde kleuren reden genoeg om niet te kleien met hun kinderen. Een kind dat niet kan kleien, is zoals een kind dat nog niet doorslaapt. Heb je zo’n kind, dan ben je de loser. Daar loop je niet luid mee te stoefen aan de ingang van de kinderopvang.
Het duurde dan ook een tijdje voor ik doorhad wat er écht aan de hand was. Er was iets met die gemengde kleibol. Er was iets met mijn kind. Misschien was ik wel jaloers op mijn kind, ook een soort van boetseersel, wat bij de ene ouder overigens al beter lukt dan bij de andere, mijn gedacht. Want een kind dat naar hartenlust kleuren en klei mengt, trekt zich nog niet veel aan van de norm. Zo’n kind kan onbezorgd spelen en de fantasie de vrije loop laten. En dat is exact hoe ik en zoveel andere ouders hun leven vandaag ook nog zouden willen leiden. Wars van alle regels en verwachtingen. Een groene dolfijn! Een blauwe krokodil! Het gele dekseltje op het potje met rode klei. En omgekeerd!
Ik begreep altijd heel goed waarom ouders hun kinderen niet graag met zand laten spelen. Zand is venijnig. Zand kruipt werkelijk overal, en twee jaar later vindt de gynaecoloog nog een korrel of drie bij het nemen van een uitstrijkje. Nee, neem dan klei, zou je denken. Dat levert vrijheid en blijheid op, voor iedereen. Dat je na dat kleien beseft dat je er een dwangneurose bij hebt, is dan maar een kleintje in vergelijking met zand in je reet.
Meer columns van Nele:
