'"Alles voor mijn favoriete frou!" hoorde ik mijn kapper opgewekt tegen B. zeggen. Mijn hart en haarpunten spleten in duizend stukken'
COLUMN: ‘Ik wacht op een Flairfan die met míjn portret als voorbeeld naar het kapsalon wil’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Wie mij een béétje kent, weet dat mijn pony een verlengstuk van mezelf is. Ik heb het dan niet over een paard, maar over het haar dat sinds jaar en dag mijn voorhoofd bedekt. Mijn pony is mijn handelsmerk, een beetje zoals de snor van Frank Zappa of de unibrow van Frida Kahlo. Wanneer vriendinnen de schaar in hun lokken zetten omdat le froufrou opnieuw en vogue is, rol ik met mijn ogen.
De mijne is geen trend, maar tijdloos. Dat weet niemand beter dan Stijn, bouwmeester en bewaker van mijn coupe. Sinds de start van deze column wijdde ik honderden woorden aan mijn haren. Ik schreef over mijn strijd tegen het Antwerpse stadsbestuur toen bleek dat pony’s niet langer getolereerd werden op pasfoto’s – steek het op de N-VA – en over mijn scheve schaats en bijpassende schuldgevoel toen ik Stijn bedroog met een andere coiffeur.
Slechte promo bestaat niet, zo redeneerde Oscar Wilde al vanonder zijn dandyeske hairdo, dus je kan gerust stellen dat ik een wandelend reclamebord ben voor mijn vaste kapperszaak. Die steun wordt me niet in dank afgenomen, want dit keer was het niet ik die een scheve schaar reed, maar Stijn. Schaam je!
Wanhopig draaide ik me om: ‘En ik dan?!’ Stijn probeerde zijn wrede voorkeur niet eens te verbloemen.
Het verhaal gaat als volgt: op een wonderschone woensdagmiddag wachtte ik in de kappersstoel terwijl mijn kleuring introk. Aan de andere kant van het salon zat B., mediababe en mede-froufanaat. Een kappersbezoek is zoals op café gaan, maar dan beter: je komt bekend volk tegen, hoort de laatste roddels en ontwaakt daags nadien met een nieuwe coiffure in plaats van een kater. Soit.
Terwijl ik nietsvermoedend door Dag Allemaal bladerde, deed Stijn een bekentenis. ‘Alles voor mijn favoriete frou!’ hoorde ik hem opgewekt tegen B. zeggen. Mijn hart en haarpunten spleten in duizend stukken. Wanhopig draaide ik me om: ‘En ik dan?!’ Stijn probeerde zijn wrede voorkeur niet eens te verbloemen. ‘Luister, Kosters’, zei hij. ‘Je moet dat begrijpen. Mensen komen hier binnen met háár foto. Die pony is mijn meesterwerk.’
Toegegeven, het is een belachelijk goede frou. Denk: Zooey Deschanel op een good hair day. Na het brushen fietste ik gebroken naar huis. Bestaat er een shampoo voor gekwetste ego’s? Ondertussen is mijn bles alweer te lang en mijn verdriet bijna verwerkt. Ik ben sterk, net als die weerborstel achteraan op mijn kruin. Toch wacht ik nog steeds op een verontschuldiging. Of op een Flairfan die zo vriendelijk wil zijn om met míjn portret naar de kapper te trekken. Rosse tint optioneel, eeuwige dank verzekerd.
Deze column verscheen in Flair op 1 mei 2018.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
