Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over leren
Leven moet je leren. Dat kan ik toch concluderen als ik mezelf bezig zie. Ik eet bijvoorbeeld met mes en vork, omdat iemand me dat ooit met veel moeite en meermaals heeft voorgedaan. Niet met mijn handen, noch met stokjes. Vork links, mes rechts. Mijn lief daarentegen doet het omgekeerd. Wat mijn punt bewijst: hij heeft het zo geleerd. Of niet afgeleerd, dat is ook mogelijk. Om dezelfde reden ben ik staat om de sociale regels te handhaven: iemand heeft ze me ooit uitgelegd. Het is de reden waarom ik op gepaste momenten ‘dankjewel’ en ‘alsjeblieft’ zeg, en het is waarom ik met mijn mond dicht eet en geen boeren of wind laat in het openbaar. Of toch niet bij mensen die ik niet ken. Of niet bij mensen die ik niet heel goed ken. De sociale regels waren altijd een beetje buigbaar, concludeer ik nu ook.
Terwijl ik mijn dochter zo goed mogelijk probeer groot te trekken, besef ik steeds meer wat voor enorme verantwoordelijkheid daarmee gepaard gaat, want je kan een kind alles leren. Of toch ongeveer. En wat dan als ik haar allemaal verkeerde dingen leer? Ik heb al eens overwogen om mijn dochter als een sociaal experiment te benaderen en haar gewoon de foute dingen aan te leren. Dat je bijvoorbeeld ‘tot ziens’ zegt als begroeting en ‘hallo’ als afscheid. Of dat een bal geen bal is, maar een stoel. En dat een stoel zoals wij die kennen, eigenlijk een fles is. Want wie heeft dat eigenlijk ooit beslist? Dan hoor je haar ooit zeggen dat ze op de fles gaat zitten om met de stoel te spelen. Waarmee ik mijn eigen hond van Pavlov zou hebben. Maar ik ben uiteindelijk eerder een kattenmens en zo ver zou ik sowieso niet gaan.
Ik heb al eens overwogen om mijn dochter als een sociaal experiment te benaderen en haar de foute dingen aan te leren.
Al geef ik toe dat ik het grappig vind om haar aan te leren dat ze na elke hap ‘mmm’ moet zeggen, als een uiting van genot. Intussen begint ze ‘mmm’ te zeggen nog voor ze in haar eetstoel zit. Lollig is dat, tot we op restaurant gaan. Dan ‘mmmt’ ze evengoed de boel bijeen. Eén keer is dat grappig voor de mensen rondom ons, twee keer misschien ook nog. Maar laat een kind dat drie keer doen, en je ziet die mensen aan de ober vragen of er een nog een ander tafeltje vrij is. In de verste uithoek. En dan moet ik haar dus leren dat ze niet zo luid ‘mmm’ mag zeggen. Hetzelfde met al die kinderen die al op het potje gaan en applaus krijgen omdat ze een drol gedraaid hebben, waarna ze die drol met veel enthousiasme uitwuiven terwijl het toilet wordt doorgespoeld. Dan moet iemand hen die levensvreugde ontnemen en het nieuws brengen dat het op zeker moment niet langer aanvaard is om je drol een goede reis te wensen. Je kan het kinderen niet kwalijk nemen dat ze het soms allemaal niet meer begrijpen en driftbuien krijgen.
Het komt erop neer dat je als ouder de taak hebt om je kind een soort van wenselijk sociaal gedrag aan te leren, binnen de normen en waarden die je jezelf oplegt en die je opgelegd worden door je omgeving. Voor de rest moet je volgens mij vertrouwen op het kind zelf en hopen dat dat kind het toch handiger vindt om met een vork te eten en met een kammetje haren te kammen, in plaats van omgekeerd. Dat lukt hier al aardig, wat me meteen geruststelt wat de rest betreft. Leven moet je niet leren. Je moet er hoogstens wat aanleg voor hebben.
Lees meer columns van Nele:
