Onze columniste Nele is terug, mét baby op komst! Ze is nu 35 weken zwanger. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over haar zwangerschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Tweeëntwintig maanden. Dat is de tijd die een olifant nodig heeft om een hele zwangerschap uit te dragen. Dat is lang, wetende dat er vrouwen zijn die op die tijd zwanger worden, een kind baren en alles nog eens opnieuw doen. Wat betekent dat ze ergens onderweg ook nog minstens één keer seks gehad hebben. Verbazingwekkend vind ik dat, want er zijn periodes geweest waarin ik er niet eens in slaagde mijn afwas op tweeëntwintig maanden tijd te doen.
Een muis is op haar beurt maar achttien dagen zwanger, wat dan weer belachelijk weinig is. Als ik honger heb, duurt het soms langer dan achttien dagen om een diepvriespizza te ontdooien, laat staan dat je een muis moet maken. Zelf hang ik ergens tussenin met mijn veertig weken, want met alles erop en eraan duurt het zo lang om een mensenkind te maken, de conceptie daargelaten. Die nam minder tijd in beslag. Hoe dan ook, na achttien dagen dracht had ik het gevoel dat ik al tweeëntwintig maanden bezig was. Ik ben dan ook al snel beginnen aftellen in plaats van optellen. Ik was niet al vijf weken zwanger, ik zou nog vijfendertig weken zwanger zijn.
Het is net zoals bij het ontdooien van een pizza. Dan tel ik ongeduldig uit dat mijn resterende zes weken nog welgeteld 60.480 minuten duren. En dat maakt me nog ongeduldiger.
Dat bleek dan ook nog eens in mijn nadeel te werken, want die rekenmethode is pas sinds kort motiverend geworden. En dan nog. De ene dag gaat het me plots allemaal te snel, terwijl op andere dagen de klok achteruit lijkt te tikken met een vertraging van een minuut per seconde. Het is net zoals bij het ontdooien van die pizza. Dan tel ik ongeduldig uit dat mijn resterende zes weken nog welgeteld 60.480 minuten duren. En dat maakt me nog ongeduldiger, zeker met die vertraging.
Ik weet ondertussen dat ik gewoon mijn tijd moet uitzitten. Dat ik zelfs blij moet zijn dat ik die tijd hoe dan ook kan en mag uitzitten. Het is helemaal hoe de natuur het gewild heeft. Die veertig weken zijn nodig om je voor te bereiden op wat komt, en die voorbereiding gaat ver. Zo moet je bed, bad en borstvoedingsspullen in huis halen, een hele kledingkast aanleggen en testen welke aambeienzalf werkt en welke niet.
Bovendien zou de wereld er niet vrolijker van worden als we met z’n allen om de achttien dagen een kind ter wereld zouden kunnen brengen, en ik al helemaal niet. Dus ik wacht en hou me ondertussen in stilte bezig. Ik aanvaard dat ik geen muis ben, en dat is oké. Mijn tijd zal snel daar zijn. Zolang het kind en mijn eigen muis er maar ongeschonden uitkomen.
Lees meer columns van Nele:
