Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over een head shot
De gynaecoloog drukte op het knopje om een 3D-echo van de baby in mijn buik te tonen en all I got was this lousy beeld van een klomp placenta. Niet dat ik het belang noch de looks van die placenta wil minimaliseren, maar na tweeëndertig weken dracht word ik toch stilaan benieuwd wat voor gezichtje ik daarbinnen aan het fabriceren ben.
Die controles bij de gynaecoloog zijn in de eerste plaats een medische check-up, geen jolige massabijeenkomst zoals een EK-finale waarbij iedereen juichend aan het scherm plakt. Als die medische check-up in orde is en er nog tijd overblijft, kan er wat gefreewheeld worden. Dan kan ik live zien wat ik voel: hoe dat kleintje nietsvermoedend de beentjes strekt of het kontje keert. En dat is wonderlijk. Hoe dat benen- en billenwerk eruitziet, weet ik ondertussen. Maar daaruit kan ik niet meteen afleiden of de baby op mij, op de papa, de zus of gewoon op zichzelf lijkt.
Bij de controles verstopte ze haar gezichtje achter haar handen, dook ze weg of kwam de navelstreng of de placenta fotobommen.
Tijdens mijn eerste zwangerschap maakte ik me allerlei voorstellingen van hoe mijn baby eruit zou zien. Ik dacht dat ze geboren zou worden met een gebalde vuist eerst, een frons en een bedenkelijke blik. Ogen gesloten, om er uiteindelijk eentje te openen en daarmee degene die mij geknipt had beschuldigend aan te kijken. Ik kon er niet verder naast gezeten hebben. En het was beter dan ik me had durven inbeelden, dankzij of ondanks één duidelijke echo. Want in die negen maanden tijd had ik maar één goed head shot gekregen van de baby. Een mooi driedimensionaal beeld van haar hoofdje in zijaanzicht, waarin ik haar twee jaar later nog steeds herken. Bij alle andere controles verstopte ze haar gezichtje achter haar handen, dook ze weg of kwam de navelstreng of die placenta fotobommen. Ondertussen is ze twee en telkens als ze nu op de foto gaat, doet ze haar mond open in plaats van te glimlachen. Ik vind dat wel lollig, dus ik laat het zo en zal haar tegen de tijd dat er klasfoto’s genomen worden wel een lesje ‘smizen’ geven. Dat is lachen met je ogen, een dankbare techniek die ooit geïntroduceerd werd door Tyra Banks.
Terwijl de gynaecoloog tevergeefs verder zocht naar een goede hoek voor het perfecte head shot, besefte ik dat de eerste ontmoeting met mijn tweede kindje ditmaal nog meer een soort van blind date wordt. De placenta heb ik gezien en ook van de navelstreng kan ik me ondertussen een redelijk duidelijk beeld vormen. Maar het wezen van dat kleine mensje, dat is en blijft voorlopig een mysterie. Of het een karakterkopje wordt, zal dus nog moeten blijken. Dat het een karaktertje heeft, voel ik gelukkig wel al.
Meer columns van Nele:
