Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 28 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over uithuilen
Met haar beide handen rond de deurklink geklemd, werd ze door haar man tegengehouden. Eén hand dwingend op die van haar, de andere trekkend aan haar schouder. Zo stonden zij met z’n tweeën aan de ene kant van de deur, hun huilende baby aan de andere kant van de deur. Mijn oudtante lachte toen ze me dit verhaal vertelde, maar daar aan die deur was ze zelf ook aan het huilen. Minstens even hard als de baby.
Want in die nacht waarover ze vertelde, was zij de enige die niet wilde of kon volharden in de boosheid. Die baby wilde niet stoppen met huilen, haar man wilde niet dat zij hem ging troosten. ‘Hij moet het maar leren’, klonk het toen. ‘En je wil toch niet dat hij denkt dat we er altijd zijn?’ Het waren andere tijden, dacht ik nog. Tijden waarin termen zoals ‘hechting’ en ‘nabijheid’ misschien nog niet zo gekend waren.
Toen heette het ‘uithuilen’, vandaag is dat ‘crying out’ geworden, waardoor ook ik vandaag soms hetzelfde te horen krijg: ‘Laat haar maar huilen. Als het lang genoeg duurt, zal ze vanzelf wel stoppen met schreeuwen.’ En dat wil ik best geloven. Ik ken vooralsnog geen achttienjarigen die nog steeds huilend in hun bed liggen omdat hun mama of papa hen die ene nacht zoveel jaar geleden weigerde te troosten. En toch.
Vroeger heette het ‘uithuilen’, vandaag is dat ‘crying out’ geworden, waardoor ook ik vandaag soms hetzelfde te horen krijg: ‘Laat haar maar huilen’.
Ik denk aan het verhaal van mijn oudtante wanneer ik ’s avonds mijn baby hoor krijsen. Meer uit een reflex dan met een plan loop ik snel de trap op. Naar haar. Mijn hart klopt in mijn keel. Niet door de inspanning, wel door de stress die ik op zo’n moment door mijn lijf voel gieren. Ik kom steeds dichter bij het gehuil, ik leg mijn hand op de deurklink en twijfel. Moet ik haar laten huilen? Dan toch? En hoe lang dan? Moet ik haar troosten? Dan toch? En hoe lang dan?
Mijn lijf beslist, mijn handen duwen de deurklink naar beneden. En dan wordt het ineens stil. Vanzelf. Mijn baby stopt vanzelf met huilen. Ik los mijn greep, de deurklink komt weer omhoog en ik adem weer, zonder te weten dat ik daarmee was gestopt. ‘Alles oké?’ vraagt mijn lief, die me ondertussen tegemoet is gekomen om te kijken wat er scheelt. Hij legt een hand op mijn handen, die nog steeds rond de deurklink geklemd zijn, zijn andere hand slaat hij geruststellend rond mijn schouder. ‘Alles oké’, zeg ik. Ik lach. De baby slaapt gewoon verder. Het zijn andere tijden, denk ik nog.
Lees meer columns van Nele:
