Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 10 maanden mama van een dochter. Hier vertelt ze in deze column wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over de babyfoon
De baby huilde, en het gekrijs galmde in stereo door mijn oren. Tegelijkertijd zag ik dat ze wild met haar armpjes sloeg en haar knuffel boos in de coulissen gooide. Niet omdat ik naast haar stond, wel omdat ik beeld en geluid kreeg via onze babyfoon met videofunctie. Die babyfoon moet sinds de komst van ons kind zowat het meest omstreden en besproken voorwerp in huis zijn. Iedereen heeft er namelijk een mening over.
De ene vond het onbegrijpelijk dat ik zou willen toekijken terwijl mijn kind zich een weg door de nacht huilt. Het werd al als erg genoeg beschouwd dat je dat gejank door zo’n versterker zou moeten aan horen. Ook al heeft het een volume knop. ‘Deur dicht en je weet er niets van’, klonk het daar. Iemand anders was dan weer helemaal fan van de technologie. Babyfoon met videofunctie, webcam in de crèche en later een app waarmee ze haar kind altijd en overal kon tracken. ‘Of een chip, zoals bij huisdieren!’ riep ze. En het was niet om te lachen. Net zoals privacy geen grap is.
Nog iemand anders wees me op de straling die zo’n babyfoon met videofunctie uitzendt. ‘Levensgevaarlijk’, verzekerde ze me. Ze googelde naar bewijzen en gooide vervolgens zelfvoldaan haar smartphone naast het hoofdje van haar baby in de kinderwagen. Ik zweeg. Want dat is wat ik doe wanneer anderen roepen. Alsof ik zelf ook niet al die pro’s en contra’s tegenover elkaar heb afgewogen voor ik dat ding in huis haalde.
Alsof ik niet onmiddellijk heb gecheckt hoe het beeld en het geluid uitgeschakeld kunnen worden. Alsof ik die babyfoon als een metafoor voor dit leven beschouw, waarin ik mijn dochter voor al het kwade denk te behoeden als ik haar maar in het oog hou. Alsof ik niet weet dat zo’n babyfoon toezicht kan geven, maar nabijheid niet kan vervangen. Alsof ik niet verder heb gedacht en we die babyfoon binnen afzienbare tijd niet als soort van walkietalkie zullen gebruiken, zodat ik mijn lief kan vragen of hij wat drinken kan meenemen naar boven.
Ik wachtte even en toen mocht het volume weer hoger, ik schakelde de videofunctie opnieuw in en zag dat mijn dochter vanzelf weer in slaap was gevallen. Ik was gerustgesteld en dacht aan mijn vriendin die zei dat ze niet naar de beelden van zo’n babyfoon kon kijken, omdat het op die beelden altijd lijkt alsof haar kind geen ogen heeft.
Lees meer columns van Nele:
