COLUMN: ‘Een bevalling is een prachtig moment, maar vaak toch ook een portie pure horror’

Over gevulde kippenfilets

‘We zien het hoofdje al’, zei een van de vroedvrouwen die zich hadden verzameld rond een kronend hoofdje, waarna de gynaecologe zich tot de enige man in de ruimte richtte: ‘Wil u misschien even kijken, meneer?’ Ik pufte, mijn lief schudde zijn hoofd snel en tegelijk wendden we onze blik af van het televisiescherm. ‘Doe maar weg!’ riep ik terwijl ik mijn bekkenbodemspieren zo strak aanspande dat het hoofdje van mijn eigen baby niet meteen zichtbaar zou worden. Met een ongekend reactievermogen zapte mijn lief weg van de bevallingskamer om in te pikken bij een kookprogramma. Er werd iets met gevulde kippenfilets bereid en wij begonnen meteen te praten over onze eigen ervaringen met gevulde kippenfilets. Ondanks of net omdat die bevalling van een paar seconden eerder nog vers in ons hoofd zat.

We wisten namelijk beiden dat een bevalling een prachtig moment maar vaak toch ook een portie pure horror is. Iets wat ons weldra te wachten staat. Voor de tweede keer zelfs. Dat stelt me niet meteen gerust, want ook nu blijf ik op verhalen stuiten die ik liever niet wil horen of lezen. Het verhaal waarin de moeder drie dagen en nachten heeft liggen kermen van de pijn, onderweg naar een totaalruptuur. Of het verhaal waarin een vacuümpomp en een verlostang nodig waren, waarna die baby tien weken later nog steeds een mutsje moest dragen en de moeder amper op een stoel kon zitten. En dan de verhalen over de vaders die erbij moeten zijn, want het is tenslotte allemaal hun schuld. Er zijn er die flauwvallen, vaak nog voor de baby geboren wordt, of die rugpijn krijgen omdat ze de rug van de moeder moeten masseren. En er zijn vaders die effectief even gaan kijken, om de rest van hun dagen met een posttraumatisch stresssyndroom rond te lopen. Vaak gaat dat dan wel samen met dat van de moeder, dus dat scheelt.

En daar draait het uiteindelijk om; als koppel ga je die bevalling samen tegemoet, want gedeelde smart is halve smart. Al herinner ik me vaag dat dat niet zo leek toen ik die eerste keer in twee gesplitst werd omdat er een vleeshoop uit mijn lijf geduwd moest worden. Mijn lief deed wat hij kon. Iets met een koud washandje en mijn hand vasthouden. Maar bovenal: hij was er, en dat was vreemd genoeg voldoende. Bij de komende bevalling zullen we dus niet wegzappen. Dat zou zelfs niet lukken. We nemen alles zoals het komt, en als het echt niet gaat, zullen we doen wat we moeten doen. Het enige wat op zo’n moment blijkbaar echt helpt, is over gevulde kippenfilets beginnen.

 

Meer columns van Nele:

• ‘Als het kon, zou ik me als een kat terugtrekken in de kleerkast om daar te werpen’
• ‘Voor we dan tóch één voet buiten zetten, pist er iemand in zijn broek. Meestal mijn dochter, soms ook ik.’
• ‘”Ik wil geen kindjes, ik heb het daar te druk voor”, zei de jonge vrouw aan het tafeltje naast me’