Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 7 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Ergens in een niet nader genoemde koffiebar te lande hangt wat van mijn moedermelk tegen de muur. Het valt niet op, want de muren zijn daar volgens mij geverfd met moedermelk. Maar als je het weet, zie je het. Het lijkt alsof iemand met een waterpistooltje tegen die muur geschoten heeft. Een andere vergelijking voor de kracht waarmee die melk uit mijn borsten knalt, kan ik niet verzinnen. ‘Vinden ze heerlijk, dat het zo in hun mondje schiet ’, had een enthousiaste vroedvrouw me gezegd in het ziekenhuis. Ik weet nog dat ik verrast knikte en hoopte dat de vaders die woorden niet uit hun context zouden trekken, om ze vervolgens tegen hun vrouw te gebruiken.
Nu de baby al een aantal weken teert op mijn melk, kan ik het effectief beamen. Ze vindt het leuk, zo’n melkdouche in het mondje. Alleen die keer waarop ik per ongeluk in haar oog schoot, viel het wat tegen. Toch had ik nooit gedacht dat ik zo intens gelukkig zou worden van mijn baby die zo hard aan mijn tepel zuigt dat die wel driedubbel zo lang wordt. Meestal gromt ze agressief, beukt ze met haar hoofdje op mijn borst terwijl ze er met haar vuistjes op klopt en kijkt ze me met een dwingende blik aan. Maar toch. Op een of andere manier is dat dan magisch.
Op dat tepelhof kunnen we een gazon aanleggen, met een zwembadje en wat strandstoelen.
Na een rondje comazuipen wordt het alleen nog beter. Dan heeft ze haar ledematen nog minder onder controle dan anders, gaat ze alles onderspugen en rollen haar ogen alle kanten op. Meestal in tegengestelde richtingen. Niets om niet van te houden, denk ik dan. Toen ze me op voorhand vroegen of ik borstvoeding wilde geven, bleef ik altijd neutraal. Ik had genoeg horrorverhalen gehoord. ‘Als het lukt!’ riep ik daarom. ‘En als het niet lukt, is het wat mij betreft ook oké!’ En daar sta ik nog steeds achter.
Maar het lukt dus. Voorlopig gaat het zelfs zo goed dat ik overweeg een soort van bioboerderij uit te baten met die borsten van mij. Koffie met gratis melk voor iedereen, en op dat tepelhof kunnen we een gazon aanleggen, met een zwembadje en wat strandstoelen. Ook gezellig. Tot het zover is, loop ik af en toe nog eens binnen in die koffiebar. Dan ga ik met opzet aan het tafeltje bij de melkvlek op de muur zitten. De baby laat ik drinken van de borst, zelf bestel ik een lekker koffietje. Met koekje, zonder melk.
Lees meer columns van Nele:
