Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over ‘Gone with the wind’
Met mijn linkerhand trok ik mijn kind over de stoep achter me aan, schreeuwend en liggend op haar rugje. Zij had zelf willen stappen, en in een vlaag van mildheid had ik dat toegelaten. Ik zou haar aan de ene hand houden terwijl ik met de andere hand de buggy zou besturen. Maar na een klein moment van onoplettendheid moest ik dus met mijn rechterhand proberen om die buggy tegen te houden, die geholpen door de wind plots in volle vaart de drukke straat op rolde. Ik moest kiezen: mijn kind of de buggy. Allebei toch wel wat waard, zij het elk in een ander opzicht.
Een moreel dilemma drong zich op, want wat doe je in zo’n situatie? Als je moet kiezen tussen je kind dat je alleen op de stoep moet achterlaten, of een buggy die mogelijks een kettingbotsing kan veroorzaken met meerdere slachtoffers, een file en een plaatselijke lockdown als gevolg? Je kind redden. Natuurlijk. Je moet altijd je kind redden, in eender welke situatie. Dat zou het antwoord op die vraag moeten zijn. Maar eerlijk? Ik wist het allemaal even niet meer. Tijdens mijn lijdensweg die een vijftal seconden en een eeuwigheid leek te duren, wist ik het gewoon even niet meer.
Mijn grootste angst was altijd dat de buggy weg zou rollen met mijn kind erin. Dat ik tijdens een wandeling even mijn handen moest lossen om iets onnozels te doen. Dat mondmasker op- of afzetten, mijn neus snuiten of die jas dichtritsen. Voor die seconde zou ik vergeten de rem op te zetten, en in een oogwenk zou de buggy een eigen leven gaan leiden, kind inclusief. ‘Gone with the wind’, maar dan nog erger. Recht de straat op, tussen het verkeer, de verdoemenis in. Het is een nachtmerrie, en het zal je maar overkomen. Het kán je overkomen. Ik zou vast niet de eerste moeder zijn die hysterisch achter haar zelfrijdende buggy met kind aanloopt terwijl ze een paar druppeltjes urine verliest en twijfelt of dat door de paniek of door te slappe bekkenbodemspieren komt. Vandaar mijn gegronde angst.
Mijn tragische leven werd nog een tikje tragischer toen ik zijn blik zag, waarvan ik dagen later nog niet weet of het een blik van herkenning, medelijden of afschuw was.
Dat die buggy weg zou rollen zonder mijn kind erin, was echter nooit eerder een optie geweest. Toen het gebeurde, leek ik wel een toeschouwer van mijn eigen tragische leven. Na enige besluiteloosheid liet ik de buggy dan toch rollen en raapte ik mijn dochter van de grond op. Vervolgens liep ik de straat op, waar het verkeer al vanzelf tot stilstand gekomen was, en probeerde ik de buggy te vangen. Net voor dat lukte, knalde het ding tegen de autodeur van een vader van een van de kindjes op de crèche. Mijn tragische leven werd nog een tikje tragischer toen ik zijn blik zag, waarvan ik dagen later nog niet weet of het een blik van herkenning, medelijden of afschuw was. Ik ben namelijk niet blijven rondhangen om het hem te vragen. Alsof er niet net meerdere vreselijke drama’s vermeden waren, dwong ik mijn dochter in die buggy en ging ik lachend verder op pad.
Zodra ik thuis was, begon ik te huilen. Omdat ik niet sneller had gereageerd, en omdat ik er plots tien andere grootse angsten bij had. Ik stond op het punt om online een leiband te bestellen die de buggy, mijn dochter en mezelf kon verbinden, maar voor ik de aankoop voltooide, besefte ik dat een mens soms gewoon fouten maakt en dat shit gebeurt. En in een vlaag van mildheid moest ik dat misschien ook maar toelaten.
Lees meer columns van Nele:
