Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 19 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten. Deze week heeft ze het over de eerste keer crèche.
De ene peuter probeerde zijn eigen hand op te eten, terwijl een andere peuter op de hoek van de speelmat kauwde. Een baby huilde en ergens tussen een doos omgevallen speelgoed zat een jongetje met een koptelefoon op zijn hoofd. Noise cancelling. Daartussen stond ik dan. Met mijn voet net niet op de vingertjes van een kruipende peuter en mijn eigen baby stevig tegen mijn borst geklemd. Ik moest haar voor het eerst afzetten in de crèche en ik was daar niet klaar voor.
Ik wilde net rechtsomkeer maken toen de lieve verzorgster ons hartelijk verwelkomde en mijn baby zonder enige vorm van verzet van me overnam. Beiden keken ze me aan met een blik die ik enkel kon interpreteren als een vrijgeleide om te vertrekken en om na die moederschapsrust eindelijk eens opnieuw mijn eigen leven te gaan leiden. Om te gaan werken. Om misschien mijn tanden nog eens te poetsen en mijn nagels te knippen. Na al die onverdeelde aandacht en een scheurtje tijdens de bevalling had ik toch meer aanhankelijkheid en protest verwacht van mijn baby, maar goed. Ook zij heeft natuurlijk een eigen leven.
Na al die onverdeelde aandacht en een scheurtje tijdens de bevalling had ik toch meer aanhankelijkheid en protest verwacht van mijn baby, maar goed.
Ik slikte de krop in mijn keel weg en vertrok. Maar ik was nog niet aan het poortje van de crèche of ik werd de moeder met de mental breakdown. Overmand door emoties verontschuldigde ik me bij twee andere moeders. Eentje die naar eigen zeggen de eerste keer na een uur al terug aan de crèche stond en eentje die haar eerste keer was gaan wegdrinken op café. ’s Morgens. Ik wandelde naar huis met die imaginaire navelstreng weer achter me aan, bungelend als het touwtje van een trekspeelgoedje, maar dan zonder het speelgoedje. Dat had ik net achtergelaten.
Ik wist dat zij in goede handen was, dat was niet het probleem. Ik had het lastiger met het feit dat er bij dit nieuwe begin ook een einde hoorde: het einde van een periode waarin zij en ik elkaar voor het eerst leerden kennen. Door weer mee te doen met het gewone leven, moest ik toegeven aan de tijd, die nooit echt stilstaat. Ook al zou ik dat soms willen als zij bij me is en niet in alle richtingen heeft gekakt. Toen ik haar later ging halen, bleek ze zich kostelijk te hebben geamuseerd. Ze kirde toen ik haar knuffelde en ik besefte dat ik niet enkel de moeder met de mental breakdown ben. Ik ben het speelgoedje. En zij trekt aan het touwtje.
Lees meer columns van Nele:
