Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over goed en kwaad
’s Morgens zette ik mijn kind af aan de opvang en ’s avonds kreeg ik Scarface mee naar huis. Op haar linkerwang had ze drie dikke krassen, hoogstwaarschijnlijk aangebracht door een ander kindje uit de crèche, dat om geen reden in een colère was geschoten. Want zo gaat dat met kinderen. En sommige volwassenen. Haar tranen waren, net als het bloed op die krassen, nog niet gedroogd of ik wilde meteen de beelden van de bewakingscamera opvragen. Ik besefte dat er geen bewakingscamera hangt en daarom keek ik alle andere kindjes streng aan. Een van hen had een stuk wang van mijn kind onder zijn nageltjes en zou daarvoor moeten boeten, dacht ik in stilte. ‘Ach, kan gebeuren’, zei ik echter, alsof mijn kind niet net verminkt voor het leven was, of toch voor heel even. Dat is namelijk wat ik altijd zeg als mijn kind iets doet wat mijn kind nooit zou doen, zoals een trek of duw geven. ‘Het is eigenlijk nog maar een grote baby, hè. Ze weet nog niet goed wat mag en niet mag.’
Zo zijn de meeste ouders, volgens mij. Vergevingsgezind, empathisch en menslievend, tot een ander kind iets doet wat hun kind nooit zou doen, zoals een trek of duw geven. Dan hebben we meteen een oordeel klaar: dit is een stout kind met verdorven ouders. Het loopt er vol van! En toen mijn dochter me die avond met een stevige uithaal en een vlakke hand in het gezicht sloeg, drong zich een vraag op: hoe leer je een kind het verschil tussen goed en kwaad? Hoe leer ik haar dat je anderen geen pijn mag doen? In geen enkel geval mag dat, dus ook niet als zij jou misschien wel pijn doen.
Ouders zijn vergevingsgezind, empathisch en menslievend, tot een ander kind iets doet wat hun kind nooit zou doen, zoals een trek of duw geven.
Het is een prima idee om kinderen te leren dat ze voor zichzelf mogen en zelfs moeten opkomen. Maar daarbij mag je volgens mij niet vervallen in dat cliché van die verdorven ouder die zijn stoute kind leert dat je mag terugslaan als je zelf geslagen wordt. Oog om oog, tand om tand! Om echt hard terug te slaan moet je mogelijks niet eens fysiek, maar wel mentaal de sterkste zijn. En daarvoor moet je je kind niet leren dat het sterk moet zíjn, maar wel dat het zich sterk moet vóélen. Dat kan je misschien nog het best bereiken door dat kind met veel zelfvertrouwen op te voeden, zodat het stevig, sterk en recht in zijn of haar schoenen staat en een discussie kan en durft aan te gaan. Al wist ik ook dat dat makkelijker klinkt dan het is toen ze me na die slag ook nog eens opzettelijk stampte. Ik schat mijn kind erg hoog in, maar zolang ze nog in haar eigen broek kakt, zie ik haar niet meteen in staat om een beschaafde discussie te voeren.
De volgende ochtend zette ik haar opnieuw af aan de opvang. Ik gaf alle kinderen nog snel een dreigende blik en wilde net vertrekken toen ik zag hoe mijn Scarface een ander kindje zonder enige aarzeling op de grond duwde. Ze graaide nog snel het speelgoedje uit de handen van dat kindje en liep toen triomfantelijk weg. Kortom, ze deed alles wat mijn kind nooit zou doen. Ik stelde me dezelfde vraag als de dag ervoor. Hoe leer je een kind het verschil tussen goed en kwaad? Al doende, zo blijkt, want ik zag nog hoe mijn dochter me vanachter dat speelgoedje schuldbewust aankeek, terwijl het andere kind huilend wegkroop achter een kast. ‘Ach, kan gebeuren’, besloot ik toen ik mijn stoute kind in de opvang achterliet, als de verdorven ouder die ik ben.
Lees meer columns van Nele:
