Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over live-verslaggeving
‘Deze keer wil ik live-verslaggeving. Vanaf het moment dat je water breekt, tot die kleine er helemaal uit is.’ Ik had die wens verwacht uit de mond van de gynaecoloog, maar die zei me bij de laatste consultatie gewoon vriendelijk gedag en zou me wel zien na de bevalling, tenzij ze van wacht zou zijn tijdens de bevalling. De instructie kwam dan ook van mijn oudste zus.
Het was enigszins geruststellend dat ze de opvolging wil volhouden tot die kleine er ‘helemaal uit’ is, maar ik twijfel toch om op haar wens in te gaan. Mijn eerste bevalling heeft me namelijk geleerd dat bevallen iets is wat ik graag in zekere besloten kring doe. Als het kon, zou ik me als een kat terugtrekken in de hoek van het onderste schap van de kleerkast om daar te werpen. In mijn eentje, tussen de gestapelde wintertruien. Maar de hygiënische omstandigheden in mijn kleerkast zijn niet optimaal, dus ik laat me graag naar het ziekenhuis brengen om daar de uitdrijving te doen. Op die manier kan mijn lief er ook bij zijn en hoeft hij niet vanop een schap ernaast tussen de zomerjurkjes aan te zien hoe ik een meloen door een sleutelgat duw.
Op de dag van mijn eerste bevalling heb ik dan ook gewoon gedaan alsof het een dag was als een andere: ’s morgens kregen mijn Whatsappgroepjes foto’s van een heerlijk ontbijtje, ’s middags zagen ze me in de zetel liggen en tussendoor volgden nog wat grapjes of selfies die ik de dagen ervoor had genomen. Niemand wist dat ik eigenlijk in arbeid was, behalve mijn lief en ik. Ik was het uiteindelijk zo gewoon om dat kindje voor mij alleen te hebben, dat ik schrik had om het te delen met de wereld.
Maar uiteindelijk duwde ik haar eruit, en de eerste vraag die ik kreeg was: ‘Hoe heet ze?’ Ik riep haar naam luid, en vanaf dat moment bestond ze. Voor mij, voor mijn lief, voor de lieve mensen aanwezig in de arbeidskamer en een paar passanten op de gang. Uiteindelijk moest dat kleintje even bekomen in de couveuse en bleven mijn lief en ik achter met een vol hart en een lege schoot. We hebben iedereen toen via videocall op de hoogte gebracht, maar dat was niet het grootste succes. Baby aan de borst or it didn’t happen, zo leek het wel.
Maar het was wel degelijk gebeurd. De geheimhouding werd verbroken en een stukje van de magie ging verloren, al wonnen we tegelijkertijd ook zoveel. Ik denk dus dat ik deze keer opnieuw niemand met zo’n live-verslaggeving mee laat volgen. Degenen die ons nodig hebben, zullen ons uiteindelijk wel vinden. In die kleerkast, tussen de wintertruien, met mijn lief ernaast en dat kleintje tussen ons in.
Meer columns van Nele:
