Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 18 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
‘So you’re a tough guy, like it really rough guy’, klonk het uit de enorme speakers. Ik lipte mee met Billie Eilish’ Bad Guy, en net toen ze het refrein een tweede keer inzette, ontving ik een berichtje van mijn moeder. Zij was thuis bij de baby, terwijl mijn vriend en ik zo nodig drie dagen lang met slaaptekort op een zompige festivalweide wilden gaan staan om te luisteren naar artiesten die we niet goed kenden en bierdouches te krijgen van enthousiastelingen die we helemaal niet kenden. Om tegelijk ook en vooral te bewijzen dat er niet veel veranderd is sinds de baby.
Een festivalletje meepikken? Doen mama en papa wel even. ‘Volgend jaar gaat ze mee!’ las ik. Op het bijbehorende filmpje zag ik het gezichtje van mijn dochter, van veel te dichtbij gefilmd en met de vingertop van mijn moeder in de rechterbovenhoek van het beeld. De baby was blij aan het brabbelen en met haar armpjes in het rond aan het slaan. De duizenden mensen die rond mij op die weide stonden, verdwenen. De muziek viel stil. Opnieuw speelde ik het filmpje af. En nog eens. Een gevoel van fierheid overviel me. Zij kon overleven zonder mij! En ik zonder haar!
De duizenden mensen die rond mij op die weide stonden, verdwenen. De muziek viel stil.
Daar had ik nochtans aan getwijfeld toen ik haar thuis achterliet. Het was de eerste keer dat ik langer dan drie uur zonder haar van huis was. Het voelde bevrijdend, maar ook beklemmend aan, want naast die fierheid was er ook een beetje angst. Omdat zij kon overleven zonder mij. En ik zonder haar. Ik beantwoordde het bericht met tien roodgekleurde hartjes, want meer kreeg ik niet getypt. Mijn ogen begonnen te branden, net als mijn tepels. Ik hoopte dat er niet plots twee melkvlekken op mijn truitje zouden verschijnen. Op een festival waar de gemiddelde leeftijd beduidend lager ligt dan die van mij, tast dat de geloofwaardigheid toch enigszins aan.
‘Amuseer jullie maar, wij doen dat ook!’ stuurde mijn moeder nog. De muziek haalde me terug. ‘So you’re a tough guy, like it really rough guy.’ Billie Eilish sprong van links naar rechts over haar podium en nam daarbij het hele publiek mee. Ook mij, want ik besloot mee te springen en me te amuseren. Net als vroeger, maar dan anders. Want we kunnen nog zo lang op een festivalweide gaan staan als we willen, sinds de baby is er veel veranderd. ‘I’m the bad guy’, zong ik. En een moeder, dacht ik.
Lees meer columns van Nele:
