Onze columniste Nele is terug, mét baby op komst! Ze is nu 37 weken zwanger. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over haar zwangerschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Ben jij moe? Wacht dan maar tot je moeder wordt. Heb jij geen tijd voor jezelf ? Wacht dan maar tot je moeder wordt. Ligt jouw huis er rommelig bij en staat je seksleven even op een laag pitje? Juist. Wacht dan maar tot je moeder wordt. Gooi gerust alle ellende en schoonheid op een hoopje en ga dan zitten wachten, want je bent nog geen moeder. Dus zo erg zal het allemaal niet geweest zijn. Dat is alleszins wat sommige moeders me lange tijd hebben doen geloven. Ik had niet te klagen, want ik was geen moeder. Probeer dan je punt maar eens te maken.
Door dergelijke opmerkingen kreeg ik dan ook de jammerlijke indruk dat mijn leven zonder kind slechts een treurige oefening was. Dat het echte werk nog moest komen. En dat ik gewoon moest blijven wachten, zwijgen en genieten van mijn slaap, mijn me-time, seks en mijn huis waar nog geen kak aan de muren hangt. Want wacht maar. Sinds ik zwanger ben, merk ik stilaan een mentaliteitswijziging bij die moeders. En bij mezelf.
Na de geboorte zal ik mijn kind in de lucht steken, ‘Lion King’-gewijs. En alle andere moeders zullen het kind, en mij, met oorverdovend applaus verwelkomen.
Mijn respect voor al die kinderwerpers groeit, terwijl het lijkt alsof ook ik meer erkenning krijg van hen. Een soort stilzwijgende aanmoediging dat ik nog even moet volhouden en dan eindelijk de zin van het leven zal ontdekken. Mijn ongeboren kind geldt daarom nu al als heilige graal. Het is mijn vlees-aan-het-worden ticketje tot de magische moederclub. Na de geboorte zal ik mijn kind in de lucht steken, ‘Lion King’-gewijs. En alle andere moeders zullen het kind, en mij, met oorverdovend applaus verwelkomen. Eindelijk zal ik erbij horen. Eindelijk kan ik hashtags gebruiken die slechts weggelegd zijn voor de barende few. Voor de opvoedende crew. Voor de vrouwen die lang gewacht hebben.
En het zal fantastisch zijn. Of niet. Want iemand zal op een onbewaakt moment sowieso zeggen: wacht maar tot je twee kinderen hebt. En zo kan je dus nooit winnen. Gelukkig heb ik tijdens mijn wachttijd lang kunnen nadenken en weet ik ondertussen dat het geen wedstrijd is, maar dat iedereen zijn eigen race loopt. Of wandelt. En dat je ook gewoon even aan de kant mag blijven zitten, zoals ik lang gedaan heb. Ik hoop dat ik net daarom nooit tegen iemand zal zeggen dat ze moeten wachten tot dit of dat in hun leven gebeurt, want misschien gebeurt het nooit. En dat maakt je leven misschien anders, maar niet minder waardevol. Wacht maar.
Lees meer columns van Nele:
