'Mijn mama kan de pijn wegnemen met moederkeszalf. En jij? Wat ga jij nu doen?'
COLUMN: ‘Als je geen moeder bent, heb je ook geen moederkeszalf. Daar stond ik dan, met lege handen’
Onze columniste Nele is terug, mét baby op komst! Ze is nu 31 weken zwanger. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over haar zwangerschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Links van me stond een zesjarige met een splinter in haar vinger onophoudelijk te krijsen alsof ze de dood in de ogen keek. Rechts van me stond haar vriendinnetje, dat me niet subtiel duidelijk maakte hoe haar moeder zo’n euvel zou oplossen. Met spuug. ‘Jij hebt toch geen moederkeszalf?’ ging ze verder. Voetje vooruit en vuile handen in de zij, want arrogantie kent geen leeftijd.
Maar ze had wel gelijk. Daar waar moeders instinctief een zakdoek of vinger in hun mond steken om daarna met hun magisch speeksel pijn en zorgen weg te nemen, stond ik met lege handen en een droge mond. Want voor het meisje met de splinter was ik geen moeder.
Voor haar ben ik slechts een flauw afkooksel van dat heilige begrip: een stiefmoeder. Een plusmoeder. Of een meemoeder. Noem het wat je wil, het komt erop neer dat ik de vriendin ben van haar vader. Want mijn vriend heeft al twee kinderen uit een vorige relatie. Eén plus één is in ons geval dus vier. En binnenkort wordt dat vijf. Dat is veel, voor iemand die lange tijd enkel een kat en afhaalmaaltijden gewoon was.
Voor haar ben ik slechts een flauw afkooksel van dat heilige begrip: een stiefmoeder. Een plusmoeder. Of een meemoeder.
Zijn dochters zijn twee erg goed gelukte exemplaren, wat me enigszins geruststelt wat dat kind van ons beiden betreft. Ze zijn mooi, aardig, beleefd en kunnen met mes en vork eten, al houden ze wel dat mes en die vork in de verkeerde hand. Een werkpuntje. Los daarvan is het voor mij een even grote uitdaging als dat het een eer is om tot op zekere hoogte samen te leven met en te zorgen voor die twee meisjes. Net zoals het voor hen een uitdaging is om dat met en voor mij te doen.
Mijn vriend en ik hebben hen dan ook al heel snel duidelijk gemaakt dat ik hun moeder niet ben, niet wil en nooit zal zijn. Dat leek voor iedereen een geruststelling, voor mezelf misschien nog het meest. Maar als je geen moeder bent, heb je dus ook geen moederkeszalf. En dat had die zevenjarige wijsneus dus goed door.
Terwijl zij mij uitdagend bleef aankijken, bleef het andere kind krijsen. Ik moest handelen. ‘Ik heb geen moederkeszalf’, zei ik uiteindelijk. ‘Maar een dikke knuffel zal ook wel helpen.’ Dat deed het niet, overigens. Ik slaagde er wél in opnieuw speeksel te produceren en kon daarmee meteen veel wegslikken. Frustraties, aanvaarding, maar ook heel veel geluk. Omdat ik straks ook moederkeszalf ga hebben die voor iemand kan dienen.
Lees meer columns van Nele:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
