Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over een plan
Toen mijn kind nog in mijn buik zat te garen, had ik een heel nauwkeurig geboorteplan opgesteld: mijn plan was namelijk om dat kind geboren te laten worden. Hoe? Dat zouden we wel zien als het zover was. Voor de vrouwen in de zaal die nog moeten bevallen: een echt geboorteplan gaat verder dan mijn eerder simplistische, persoonlijke interpretatie. Bij het opstellen van een geboorteplan kan je je angsten en twijfels op papier zetten en bespreken met de verloskundige. Dat je, ik zeg maar wat, bang bent om van voor tot achter te scheuren en die baby uiteindelijk via de mond uit moet braken. Ik weet dat ik daarvoor vreesde, dus ziedaar.
Zo’n plan is ook een mooie houvast in geval van onvoorziene omstandigheden. En die zijn er altijd. Zeker bij zoiets als een bevalling. Het stelt duidelijk hoe jij die hele mikmak wil aanpakken, en dat geeft je een gevoel van controle. En dat is een fijn gevoel. Dat gevoel moet je grijpen en vasthouden met beide handjes, want het is ook een gevoel dat je doorgaans onderweg sowieso verliest als die baby zichzelf vastberaden en zonder omkijken naar een uitgang begeeft. Eender welke uitgang.
Ik zag mezelf dagelijks verse maaltijden bereiden. Biologisch. Terwijl ik niet eens voor mezelf kook, laat staan biologisch.
Zo’n geboorteplan werd me om voor de hand liggende redenen dan ook ten zeerste aangeraden. Ik zou het anderen zelfs aanraden. Maar destijds zat ik in een nogal eigenzinnige fase dat ik niks deed van alles wat me aangeraden werd. Noem het gezond verstand of net niet, maar ik deed het niet. Had ik dat wel gedaan, dan was ik vast zonder epidurale verdoving onder water bevallen, terwijl ik met drie maanstenen in mijn mond op handen en knieën op een zitbal zat met ‘Push It’ van Salt-N-Pepa op de achtergrond. Om maar te zeggen dat iedereen me van alles aanraadde, maar mijn kind en ik het uiteindelijk toch op onze eigen manier zouden doen. Dus dankzij of ondanks dat alles kijk ik met een groot gevoel van tevredenheid terug op die bevalling.
De vraag rijst nu of ik toch niet beter een soort van opvoedplan zou maken. De dagen dat het ouderschap eruit bestond om die baby simpelweg in leven te houden, zijn voorbij. Er stellen zich namelijk dagelijks meer en meer uitdagingen. Het kind moet nu ook leren wat wel en niet mag, in de huidige fase is dat respectievelijk aaien en slaan, crackers wel en gevonden sigarettenpeuken niet in de mond steken. Het moet worden opgevoed, zeg maar. En het lijkt me aangewezen om daar toch een visie over te hebben, voor je er goed en wel aan begint.
Toch heb ik het jammerlijke gevoel dat ik daar al te laat mee ben. Als ik denk aan hoe ik de dingen graag zou doen als moeder, moet ik toegeven dat ik ze in de praktijk net níét zo doe. Zo zag ik mezelf ’s morgens outfitjes kiezen voor mijn dochter uit een ordelijk kleerkastje. Maar in plaats daarvan sta ik ergens tussen vier vuile luiers van haar en drie onderbroeken van mezelf een rompertje te vissen dat er gewassen uitziet als ik met mijn nagel dat gedroogde stuk cracker ervan afschraap. Ik zag mezelf ook dagelijks verse maaltijden bereiden. Biologisch. Terwijl ik niet eens voor mezelf kook, laat staan biologisch. Ik zou dit en ik zou dat. Maar de werkelijkheid heeft er anders over beslist. Ik ben daarom vast niet de moeder die ik zou kunnen zijn. Ik ben ook niet andere moeders. Ik zou het niet eens willen. Ik ben de moeder die ik ben. En dat was helemaal het plan.
Lees meer columns van Nele:
