Columniste Nele werd bijna twee jaar geleden moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over een relatietest
Je gaat een halfuurtje voor je lief slapen, checkt nog even bij je slapende prachtkind of alles oké is en merkt dan dat het kind in kwestie gekakt heeft. Dat, dames en heren, is wat ik noem ‘de ultieme relatietest’. Want wat doe je dan? Ga je zelf het klusje klaren of doe je alsof er geen vuiltje aan de lucht is, om vervolgens je lief op te zadelen met die vuile luier, met de grote boodschap: ‘Ze had nog niet gekakt toen ik ging slapen.’
Eerlijk? Ik twijfel telkens opnieuw in die situatie. Tuurlijk wil ik mijn kind niet in haar eigen uitwerpselen laten baden, maar op zo’n moment wil ik ook heel erg graag gewoon mijn hoofd op mijn kussen laten vallen en slapen. De hete aardappel doorschuiven naar de volgende, zeg maar. Eén keer heb ik dat gedaan. Ik ben toen in bed gekropen, in de hoop dat mijn lief wat later spontaan die vuile luier zou verversen. Maar toen mijn dochter de volgende ochtend nog steeds die vuile luier droeg, bleek dat mijn lief mijn eigen tactiek tegen mij had gebruikt; ze had zogezegd nog niet gekakt toen hij ging slapen. En ik kon niet zeggen dat hij loog, omdat hij dan meteen zou weten dat ik mijn verantwoordelijkheid óók niet genomen had. Een moeilijke kwestie, dat spreekt voor zich.
Tuurlijk wil ik mijn kind niet in haar eigen uitwerpselen laten baden, maar op zo’n moment wil ik ook heel erg graag gewoon mijn hoofd op mijn kussen laten vallen en slapen.
Dan was het toch anders toen de relatietesten in ons leven zich nog beperkten tot de standaardclichés: het monteren van een Ikeameubel of zelfs gewoon het bezoek aan Ikea zelf, waar de ene vindt dat er nooit genoeg sierkussens gekocht kunnen worden en de andere dat tegenspreekt en de strijd wint. Ik ben in die kwestie ‘de ene’. Er is samenwonen, samen op vakantie gaan en samen een huis verbouwen. De beurtrol om de kattenbak te verversen. Of inkopen doen. Die beproeving begint al wanneer mijn lief zich vol verwachting met pen en papier in de aanslag tegenover me zet en me de vraag stelt: wat hebben we nodig van de winkel? Nooit kan ik een zinnig antwoord bedenken, simpelweg omdat ik geen benul heb van de levensmiddelen die hier al dan niet in huis te vinden zijn. Dus antwoord ik altijd hetzelfde: luiers en keukenrol. Om dan wat later, wanneer mijn lief in de supermarkt staat, tien sms’en te sturen met dingen waar ik eerder niet op kon komen. ‘Yoghurt!’ ‘Bananen, liefst niet te rijp.’ ‘Iets lekkers.’ Waarna hij terugkomt met goede bedoelingen, rijpe bananen, plattekaas en gedroogde rozijnen. De perfecte ingrediënten om ruzie te maken.
Het dagelijks leven is zo bij benadering al riskant genoeg voor een gemiddelde relatie, zoals die van ons. En toen kregen we dus samen een kind, effectief de ultieme relatietest. Het voorbeeld van die luier illustreert dat niet zozeer die gebroken nachten het probleem zijn, al kunnen die wel degelijk doorwegen. De test zit ’m in het doorschuiven van de hete aardappel tot iemand die laat vallen. De schade met die nachtelijke vuile luier was uiteindelijk zo groot dat we onze dochter ’s ochtends samen in bad hebben moeten zetten, terwijl we beiden in stilte hoopten dat ons schuldgevoel samen met het badwater weg zou lopen. Geen winnaars dus, in dit verhaal. Dat koppels de relatietest genaamd ‘een kind’ overleven, hoop ik daarom van harte. Dat het in kind in kwestie er niet de dupe van wordt, is misschien nog belangrijker.
Meer columns van Nele:
