Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 23 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
De eerste keer dat ik na de bevalling naar het toilet ging om te plassen, was ik een tikje overmoedig. Ik wilde meteen testen hoe het met mijn bekkenbodemspieren gesteld was. Dus tegen de regels in zou ik plassen, alles eventjes ophouden en verderplassen.
Het was alsof ik een kraantje dichtdraaide en het water bleef lopen. Ik zat dus met een lek. ‘We moeten die verzwakte bekkenbodemspieren versterken. Dat is normaal’, stelde de gynaecoloog me gerust. Ze vergeleek die bekkenbodemspieren met een netje dat alles samen moet houden en in gedachten zag ik haar een volleybalnet van mijn linkerkant naar mijn rechterkant en van voren naar achteren opspannen. Klaar om een bal of twee op te vangen. En ik kan niet eens volleyballen.
Van mij mochten ze daar dan ook een wapeningsnet steken en het volgieten met beton. Gewapend tegen doorzakken, want mijn vloer was wel degelijk gebarsten en het regende binnen. Of buiten, in dit geval. Het leukste was dat ik zeker zes weken niet mocht sporten. Daarna mocht ik weer rustig beginnen. Een grap, want ik sportte niet eens voor mijn zwangerschap. Laat staan dat ik zes weken in het moederschap tijd en energie zou hebben om ermee te beginnen.
Mijn vloer was wel degelijk gebarsten en het regende binnen. Of buiten, in dit geval.
Maar de gynaecoloog was duidelijk: het was niet omdat ik vertrouwen had in Tena Lady, dat ik het probleem niet moest oplossen. Ze somde de gevolgen van nalatigheid op, en die waren niet mis. Ik citeer: ‘Moeite hebben met het ophouden van urine, het gevoel hebben dat er iets uit de schede naar buiten zakt, aan verstopping lijden of juist ontlasting verliezen.’
Toen ze haar betoog staakte met ‘windjes uit de schede’, was ik al aan het googelen op ‘specialist postnatale kinesitherapie’. Bij wie ik vervolgens belandde. Een toffe. En een professional, omdat niet iedereen zes weken post partum zijn vingers langs onderen bij mij naar binnen mag schuiven. Dat deed ze immers. Kwestie van ter plekke de schade op te meten. Een professional, ik zei het al.
‘Komt helemaal goed’, zei ze tijdens mijn eerste sessie. ‘Maar we zullen er wel voor moeten werken.’ En ook al wist ik dat ik het meeste werk zou moeten doen: ik durfde haar niet tegen te spreken, want ze zat nog met haar vingers in mij. Het goede nieuws? Ondertussen kan ik mijn plas weer ophouden. Ik raad het iedereen aan, die postnatale kine. Voor die windjes uit de schede vinden we wel een ander excuus.
Lees meer columns van Nele:
