Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over pronken
‘Het is bijzonder om tijdens een pandemie in verwachting te zijn.’ Dat zegt Candice in onze Babyboemproductie in Flair deze week. Zij vertelt hoe ze door dat wereldwijde huisarrest amper mensen zag tijdens haar zwangerschap en dus ook niet kon pronken met dat buikje. En laat dat nu zijn wat zwangere vrouwen nu eenmaal graag doen: pronken. En waarom ook niet! Het is een van de weinige momenten in dit leven waarop je drie zakken chips kan wegslikken om vervolgens liefkozend je uitgezette maag te strelen. Dat is toch hoe ik het nu al verschillende weken doe.
Candice viel de dag van de fotoshoot in voor een andere lezeres die last minute moest afhaken. Toen we in allerijl op zoek moesten naar vervanging, dacht ik nog heel even aan mezelf. Misschien kon ik dat plekje wel innemen? Ik was immers ook zwanger en zou wel wat kunnen met zo’n rookbom. Maar bij mij was er nog geen duidelijk buikje te zien. Het enige wat mij linkte aan een zwangerschap was ochtendmisselijkheid die de hele dag duurde. Ik kon dus wel op mijn best kokhalzen voor de camera, maar dat leek me minder charmant voor een artikel in Flair. Dus in come Candice, stralend naast die andere mama’s in spe.
Zwanger zijn, een van de weinige momenten waarop je drie zakken chips kan wegslikken om dan liefkozend je uitgezette maag te strelen.
Diezelfde dag ben ik thuis dan maar sip voor de spiegel gaan staan om mezelf te fotograferen in niet-bijpassend ondergoed. Met de buik vooruit, wachtend op het moment dat de navel de tepels voorbijsteekt. Zo sta ik tegenwoordig wel vaker voor die spiegel, om vervolgens een foto of twee naar mijn moeder, zussen en enkele vriendinnen te sturen. Want ik wil ook pronken met dat buikje, maar door die pandemie kom ik nergens en zie ik niemand. Op sommige dagen is het sociale isolement zelfs zo groot dat ik me afvraag waarom ik zelfs de moeite zou doen om me aan te kleden. Gelukkig is daar dan de postbode of Deliveroo-fietser die aanbelt en de peuter die af en toe eens naar de opvang gebracht moet worden, waardoor enige vestimentaire etiquette wel gewenst is. En dan draag ik eigenlijk nog het liefst een comfortabele joggingbroek en een losse trui, waarin voldoende plaats is voor mijn groeiende buikje en al mijn wisselende emoties. Een outfit die overigens niet veel meer doet vermoeden dan dat ik enkele coronakilo’s lijk mee te zeulen.
Voor vrouwen zoals ik is er dan nog Instagram, de etalage die op dit moment nog het dichtst bij het echte leven komt. Al staat dat fotoboek soms net mijlenver van dat echte leven af. Voorlopig heb ik nog maar twee foto’s met mijn buikje gepost. Vergeef me als dat er meer worden en weet dat ik eigenlijk het liefst elke dag dat bolletje zou tonen. Het is nu eenmaal bijzonder om tijdens een pandemie in verwachting te zijn.
Meer columns van Nele:
