Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 27 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over het moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over handleidingen
Op de tafel ligt een boek. Elke dag passeer ik dat boek. Soms met baby in mijn armen, als ik geluk heb met een bord pasta, als ik pech heb met een wasmand. Nog vaker sta ik er gewoon wat naar te kijken. Maar voorlopig sla ik dat boek niet open. Uit schrik voor wat erin staat, of wat er net niet in staat. Dat boek valt namelijk onder de categorie ‘opvoedingsboek’, zoals dat dan heet. Een categorie die zich ergens tussen sprookjes en thrillers bevindt.
Het is een boek dat me door dat ouderschap moet loodsen alsof het een wandelingetje in het park is. Als de zon schijnt en als het regent, de paden vol diepe plassen staan en er hondentraining bezig is, waardoor er constant op een fluitje geblazen wordt en waar je uiteindelijk in een vergeten stuk stront trapt. Maar gewandeld zal er worden. Nu eens met een huilende baby in de kinderwagen, dan weer met een krijsende peuter, een koppige kleuter en alle andere mogelijke vreselijke vormen die een nageslacht in de loop der jaren aanneemt.
Dat boek valt onder de categorie ‘opvoedingsboek’. Een categorie die zich ergens tussen sprookjes en thrillers bevindt.
Ik heb het boek gekocht op een moment van zwakte, omdat ik het allemaal even niet meer wist en twijfelde aan alles. Borstvoeding geven of niet, bijvoorbeeld. En in hetzelfde bed slapen met de baby of niet, met of zonder slaaptraining. De baby laten huilen of niet. En hoe lang dan. Draagdoeken, voeding uit potjes, fopspenen, straffen, belonen of niet, en ga zo maar verder. Ik wilde al die ja/nee-vragen graag opgelost zien en voorbereid zijn op wat komt en op wat al is. Niet alleen omdat een voorbereid man er twee waard is, maar vooral omdat een voorbereide vrouw hopelijk geen duivelskind hoeft groot te brengen. In dat opzicht leek zo’n boek dus wel handig als handleiding.
Maar ik lees er voorlopig niet in, omdat ik niet echt het type ben om een handleiding te volgen. Ik ben het type dat een kastje zonder handleiding met één hand in elkaar gooit en vervolgens beweert dat er drie schroeven te veel in de doos zaten. En een deurtje te weinig. Maar het is wel mijn kastje. Zo zal het waarschijnlijk ook gaan met de opvoeding van mijn kind. Ik zal wel wat te veel hebben. Of wat tekortdoen. Maar het zal op mijn manier zijn, naar mijn gevoel. En daarom zal het ook de enige juiste manier zijn. En dat boek? Dat belandt straks waarschijnlijk in dat kastje, naast die drie schroeven die te veel waren.
Lees meer columns van Nele:
